Πάνω από όλα ο Μασπερό ήταν εκδότης.

Το 1959 δημιούργησε τις εκδόσεις και έγινε γνωστός με τη δημοσίευση των κειμένων για τον πόλεμο της Αλγερίας, την πρόκληση του σταλινισμού, την υπανάπτυξη και την νεο-αποικιοκρατία. Ήταν εκδότης των Φραντς Φανόν, Λουί Αλτουσέρ, Τζον Μπέργκερ, Ζαν-Πιερ Βερνάν, Ιβ Λακόστ, Γιάννης Ρίτσος, Ταχάρ Μπεν Τζελούν, Ναζίμ Χικμέτ. Επανεκδίδει το Chiens de garde του Πόλ Νιζάν.
Ορισμένες εκδόσεις του απαγορεύονται και κοστίζουν στον Μασπερό που είναι ήδη μια σημαντική προσωπικότητα στην πνευματική ζωή της Γαλλίας πολλά νομικά προβλήματα: βαριά πρόστιμα, φυλάκιση και περιορισμό των πολιτικών του δικαιωμάτων. Αναγκάζεται να πουλήσει το βιβλιοπωλείο του "Joie de Lire" (Χαρά της Ανάγνωσης), στο Καρτιέ Λατέν, κέντρο των ανήσυχων πνευμάτων της πόλης του.
Το 1974 σώζεται μέσω της κινητοποίησης των συγγραφέων και των αναγνωστών του. Ο εκδοτικός οίκος του επιβιώνει μέχρι το 1982.
Εξαντλημένος οικονομικά πουλά τις μετοχές του στον εκδότη François Geze, ο οποίος μετονομάζει τον οίκο σε La Decouverte και εξακολουθεί να εκδίδει αριστερά βιβλία. Έχοντας χάσει τα πάντα, ο François Maspero γίνεται συγγραφέας και ανεξάρτητος δημοσιογράφος. Γιατί τόσο αργά; "Έχω μια πρώτη απάντηση. Ο Jean-Marie Borzeix, του Seuil, μου έκανε ένα συμβόλαιο που μου επέτρεψαν να ζήσω για ένα χρόνο. Ο ίδιος υπέγραψε χωρίς να γνωρίζει ποιο θα είναι το βιβλίο. Ήθελα να γράψω από καιρό, αλλά αποφάσισα ότι δεν μπορούσα. Ίσως εξαιτίας του αδερφού μου...» είπε στη Λιμπερασιόν το 2006.
Εξέδωσε τα βιβλία Το Χαμόγελο του γάτου, το 1984, τη Μαύρη Παραλία το 1995 και Οι μέλισσες και η σφήκα, το 2003. Συγγράφει περί τα δεκαπέντε βιβλία. Ο Μασπερό κάνει ρεπορτάζ για το Radio France και για την εφημερίδα Le Monde και μεταφράζει συγγραφείς όπως ο Τζον Ριντ, ο Αλβάρο Μούτις, ο Κάρλος Ρουίς Θαφόν και ο Τζόζεφ Κόνραντ.
Η δέσμευσή του προς την αριστερά είναι αμετάβλητη. Το 2006, ένα χρόνο πριν από την έναρξη της τελευταίας μεγάλης οικονομικής κρίσης, είπε: «Τρέφω τα εξαιρετικά απλά συναισθήματα της εξέγερσης και της αγανάκτησης. Η φιλελεύθερη παρεκτροπή είναι η τρομερότερη από τις ουτοπίες. Είναι ακόμη πιο τρομακτική από άλλες διότι δεν βλέπουμε το τέλος. Κατά συνέπεια, πιστεύω στον αγώνα, διαφορετικά δεν υπάρχει Ιστορία και ίσως ούτε πια Ανθρωπότητα. Δε μπορώ να κάνω τίποτα άλλο εκτός από το να γράφω, να περιγράφω και να αισθάνομαι ότι δεν έχω παραιτηθεί».
Όπως οι γάτες, έζησε πολλές ζωές, συχνά σκοτεινές, μερικές φορές φωτεινές, έγραψε η Μοντ.
Πηγή: www.lifo.gr
Πηγή: www.lifo.gr