Ως παιδί ήμουν πολύ ντροπαλή και ήσυχη, αλλά το παράδοξο είναι ότι στο σπίτι μιλούσα ασταμάτητα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον μπαμπά μου να λέει: «Κλείστε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις ήρθε η δημοσιογράφος μας». Εγώ δυσανασχετούσα και απαντούσα ότι σίγουρα θα γινόμουν δασκάλα ή φιλόλογος, γιατί αυτό επιθυμούσα. Κλεινόμουν με τις ώρες στο δωμάτιό μου, το μετέτρεπα σε αίθουσα διδασκαλίας και οι κούκλες μου ήταν οι μαθήτριές μου. Λάτρευα να τους διαβάζω παραμύθια, να τους παραδίδω μάθημα και να τις επιβραβεύω με αυτοκόλλητα, όταν ήταν φρόνιμες!

Θυμάμαι σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια τα μαθητικά μου χρόνια και ένα γλυκό χαμόγελο χαράσσεται στα χείλη μου. Είχα πάθος με τα παραμύθια, τα περιοδικά, τα κόμικς, τα λογοτεχνικά βιβλία και κάθε λογής άρθρο που μου τραβούσε την προσοχή. Μετροφυλλούσα με μανία ό,τι έπεφτε στα χέρια μου και χανόμουν στις σελίδες του με τις ώρες. Ονειρευόμουν τη μέρα που θα κρατούσα στα χέρια μου κάτι δικό μου και χαλούσα πολλά χρήματα σε βιβλία, σε σημείο που οι γονείς μου με μάλωναν.

Όταν ταξιδεύαμε οικογενειακώς με το αυτοκίνητο, καθ’ όλη τη διαδρομή ήμουν με ένα βιβλίο στο χέρι. Η μαμά θύμωνε ότι θα ζαλιστώ και ο μπαμπάς κρυφοκοιτούσε από το καθρεφτάκι του χαμογελώντας. Η περηφάνια τους δεν κρυβόταν κάθε φορά που τους έπαιρνα τις άριστες εκθέσεις μου. Αποτύπωνα αβίαστα στην άψυχη κόλλα τις σκέψεις, τις γνώσεις και τα συναισθήματά μου δίνοντάς της ζωντάνια μέσα από αυτά που φανταζόμουν.

Μεγάλο προνόμιο να μπορείς να εκφράζεσαι και να αγγίζεις τους άλλους με τον λόγο σου. Ίσως να μου ταίριαζε από τότε η φράση «φίλος μου εστί ο λόγος», μιας και μεγαλώνοντας τελείωσα Φιλόλογος, το 2011 στη Φιλοσοφική σχολή Ιωαννίνων. Εδώ και αρκετά χρόνια εργάζομαι σε Ιδιωτικό φροντιστήριο στην Πάφο παραδίδοντας φιλολογικά μαθήματα. Ο συνδυασμός βέβαια με την τετράχρονη εμπειρία μου σε βρεφονηπιακό σταθμό, με βοήθησε να αντλώ ιδέες γι’ αυτά που γράφω. Η αθωότητα και η αληθινή αγάπη που σου προσφέρουν αυτά τα πλάσματα σε σκλαβώνει, δίνοντάς σου καθημερινά μαθήματα.

Το έναυσμα για να συνεχίσω να γράφω μού το έδωσαν αυτά τα παιδιά, μέσα από την καθημερινή μας αλληλεπίδραση και την ανάγκη μου να συμβάλω με τον τρόπο μου στην ανάπτυξή τους. Άλλωστε στα πρόσωπά τους βλέπω τις δικές μου κόρες, μιας και είμαι μαμά δύο αξιολάτρευτων κοριτσιών και πάντα σκέφτομαι την ευθύνη που έχουμε οι μεγάλοι στην ηθικοπνευματική καλλιέργεια των παιδιών μας. Ο σύζυγός μου βλέποντάς με να γράφω χαίρεται, όπως λέει, γιατί του θυμίζω την Άντρη που γνώρισε, με ένα βιβλίο στο χέρι, στην παραλία, το βράδυ πριν τον ύπνο και γενικά στον ελεύθερο μου χρόνο.