Ο Κάμο νο Τσόμεϊ (鴨 長明; 1153 ή 1155–1216) ήταν Ιάπωνας συγγραφέας, ποιητής (στη μορφή waka) και δοκιμιογράφος. Ήταν μάρτυρας μιας σειράς φυσικών και κοινωνικών καταστροφών και, έχοντας χάσει την πολιτική του υποστήριξη, δεν προήχθη στο σιντοϊστικό ιερό που σχετιζόταν με την οικογένειά του. Αποφάσισε να γυρίσει την πλάτη στην κοινωνία, πήρε βουδιστικούς όρκους και έγινε ερημίτης, ζώντας έξω από την πρωτεύουσα. Αυτό ήταν κάπως ασυνήθιστο για την εποχή, όταν όσοι γύριζαν την πλάτη στον κόσμο συνήθως έμπαιναν σε μοναστήρια. Μαζί με τον ποιητή-ιερέα Σαϊγιο, είναι αντιπροσωπευτικός των λογοτεχνικών ερημιτών της εποχής του, και το διάσημο δοκίμιό του Hōjōki είναι αντιπροσωπευτικό του είδους που είναι γνωστό ως «λογοτεχνία των ερημιτών» (sōan bungaku).