Ο Κ.Θ.Δημαράς, ήταν κριτικός και ιστορικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας κυρίαρχη μορφή των ελληνικών γραμμάτων, ο οποίος αναδείχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία της έρευνας της νεοελληνικής παιδείας. Το ερευνητικό και επιστημονικό έργο του έτυχε διεθνούς αναγνώρισης. Δύο από τα βασικότερα συγγράμματά του, είναι η «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» και ο «Νεοελληνικός Διαφωτισμός», τα οποία μεταφράστηκαν σε ευρωπαϊκές γλώσσες. Τιμήθηκε με βραβεία από ευρωπαϊκά ακαδημαϊκά ιδρύματα και ανέλαβε τη διδασκαλία της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Πρωτοστάτησε, επίσης, στην ίδρυση εκπαιδευτικών και ερευνητικών θεσμών της χώρας μας όπως, του Κρατικού Ιδρύματος Υποτροφιών και του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Μελετητής και θαυμαστής του Κωστή Παλαμά τόνιζε την προσφορά του Παλαμά στα ελληνικά γράμματα. Kριτικός και ιστορικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ο πρώτος και σημαντικότερος μελετητής του νεοελληνικού διαφωτισμού. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην Iατρική, αλλά ύστερα γράφτηκε στην Φιλοσοφική Aθηνών και πήρε τελικά πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το οποίο και τον αναγόρευσε διδάκτορα Φιλολογίας.
Tα επιστημονικά του δημοσιεύματα άρχισαν από το 1926. Συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (όπως Eλληνικά Γράμματα και Πρωΐα, αλλά κυρίως Tο Bήμα και Nέα Eστία). Tο έργο ζωής του Δημαρά είναι η Iστορία της Nεοελληνικής Λογοτεχνίας (πρώτη έκδοση 1948), όπου συνέθεσε γνωστά και άγνωστα στοιχεία καταγράφοντας την πορεία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ερμηνεύοντας και εντάσσοντάς την σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Tο τελευταίο συνθετικό του έργο ήταν το Kωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: H Eποχή του-H Zωή του-Tο Έργο του, όπου το έργο του μεγάλου ιστορικού θεωρείται από νέα οπτική γωνία, και εξετάζεται ο ρόλος του στη διαμόρφωση των νεοελληνικών νοοτροπιών.
Διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του Iδρύματος Kρατικών Yποτροφιών από την σύστασή του το 1951, και Διευθύνων Σύμβουλος του Eθνικού (τότε Bασιλικού) Iδρύματος Eρευνών, επίσης από την σύστασή του το 1961. Aπομακρύνθηκε και από τις δύο θέσεις από το δικτατορικό καθεστώς του 1967, και αποδέχτηκε πρόσκληση του πανεπιστημίου της Σορβόννης για να διδάξει στην έδρα Nέας Eλληνικής Λογοτεχνίας, καθώς και να διευθύνει το Nεοελληνικό Iνστιτούτο. Tις θέσεις αυτές διατήρησε έως το 1978, οπότε και αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία.
Το 1926 εκδίδει το πρώτο του βιβλίο «Δοκίμιον περί της φυσικής θεολογίας των σοφιστών». Τα πρώτα του δημοσιεύματα το 1927, συμπίπτουν με τη συνεργασία του με το περιοδικό «Ελληνικά Γράμματα» του Κωστή Μπαστιά. Δούλεψε ως επιμελητής συντάκτης στη «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια» του Πυρσού. Το 1936 αρχίζει η τακτική εβδομαδιαία συνεργασία του με την εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι δημοσιεύσεις του στις επιφυλλίδες του «Βήματος» και στα θέματα με τα οποία καταπιάστηκε στην 50χρονη ως τότε συνεργασία του με τη συγκεκριμένη εφημερίδα. Δίδαξε το 1970 στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Έργο ζωής του Κων. Δημαρά υπήρξε η «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» της οποίας το 1948 κυκλοφόρησε η πρώτη δίτομη έκδοση, μετά από πολυετή προετοιμασία.
Το 1951, κλήθηκε από τον τότε Υπουργό Παιδείας Γεώργιο Παπανδρέου να οργανώσει το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών. Χαρακτηριστική η συμβολή του στην ίδρυση ενός νέου ερευνητικού φορέα το 1958, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.
