Η μεγάλη της αγάπη για τις μουσειοσκευές την ώθησε να δημιουργήσει ένα υποδειγματικό εκπαιδευτικό πακέτο για την τεχνολογία και την ιστορία της γραφής, Το κουτί της γραφής. Πάνω σε τι και με τι (1999).
Στοχεύοντας στη διευκόλυνση της προσέγγισης της μουσειακής εκπαίδευσης από όλους συνέβαλε στην επιμέλεια συλλογικού τόμου που αφορούσε τα Μουσεία και την Εκπαίδευση (2010), ενώ και το μεταφραστικό της έργο ήταν ιδιαίτερα πλούσιο και αξιόλογο.
Παράλληλα με τη σημαντική ακαδημαϊκή της δραστηριότητα ιδιαίτερα αξιόλογη είναι και η ποιητική της παραγωγή. Δημοσίευσε τα πρώτα της ποιήματα στα δώδεκά της χρόνια (Νέλτο, 1966) και συνέχισε για δεκαετίες να ιχνηλατεί την εποχή μας με συναισθηματική θερμότητα και με μια ποιητική ηθική, προσωπική αλλά και απόλυτα συλλογική. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Ο κόκορας των θεμελίων (1971), Η σκουριά του Μεγαλέξανδρου (1978), Τοπίο που σε λένε ποίημα (1987), Φυτά του ύπνου (2000), Το δέντρο που το φέραν στο μουσείο (2003).
Η Μπίλη Βέμη, όμως, ήταν πάνω απ’ όλα δασκάλα. Αυτό που τη συγκινούσε και την ενέπνεε ήταν η ζωντανή, δημιουργική αλληλεπίδραση με τους φοιτητές και τις φοιτήτριές της. Δίδασκε επί της ουσίας με τον ήπιο χαρακτήρα της, την ευθύτητά της, την αξιοπρέπειά της, τη διανοητική της εντιμότητα και την πίστη της στις ανθρώπινες αξίες. [από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας