Ο Στέφανος ο Βυζάντιος την χαρακτηρίζει «μελοποιό», ενώ ο επιγραμματοποιός Αντίπατρος «θήλυ Όμηρο» και «μία από τις εννέα γήινες μούσες». Η Ανύτη ανήκε στη σχολή των Πελοποννησίων επιγραμματοποιών (όπως ο Λεωνίδας ο Ταραντίνος) που άλλαξαν κατευθύνσεις στο είδος, αντικαθιστώντας το ηρωικό περιεχόμενο των παλαιότερων επιγραμμάτων με καταστάσεις και διαθέσεις της καθημερινής ζωής. Η ποίηση της Ανύτης διακρίνεται για τη φυσιολατρία της, την τρυφερότητα των αισθημάτων και την αναζήτηση της γαλήνης. Λυρικότατα και γεμάτα συναίσθημα είναι και τα επιγράμματά της σε τάφους νεκρών κοριτσιών, ενώ η Ανύτη υπήρξε η πρώτη που έγραψε επιτάφια επιγράμματα και για ζώα.

Η Ανύτη άσκησε μεγάλη επίδραση στους νεότερους αυτής λογοτέχνες. Από τα επιγράμματά της σώζονται στην Παλατινή και την Ανθολογία του Πλανούδη 26, από τα οποία τα 4 ή 6 δεν θεωρούνται γνήσια. Και μέσα από τα είκοσι όμως που είναι με βεβαιότητα δικά της, διακρίνεται το λεπτό της πνεύμα.