Ενταγμένος στους γάλλους μαοϊκούς, υπήρξε ένας από τους θερμούς θιασώτες της κινεζικής Πολιτιστικής Επανάστασης, πριν κάνει τη θεαματική του ρήξη με τον μαρξισμό με το βιβλίο του «La Cuisiniere et le Mangeur d' homme» (1975).
Μαζί με τον Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, ο Γκλυκσμάν συμμετέχει στην ομάδα των «νέων φιλοσόφων», που στα τέλη της δεκαετίας '70 μεταδίδουν τις ιδέες της ρήξης με τα κομμουνιστικά ιδεώδη. Στο τέλος της δεκαετίας του '70 αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και επιτυγχάνει να φέρει μαζί τον Ζαν-Πολ Σαρτρ και τον Ρεμόν Αρόν στο Προεδρικό Μέγαρο για να παρέμβουν προς τον τότε πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν για τους βιετναμέζους πρόσφυγες, τους «boat people», που διέφευγαν από το κομμουνιστικό Βιετνάμ.
Εχθρός κάθε μορφής ολοκληρωτισμού, ήταν μία από τις φωνές που υψώθηκαν κατά τη διάρκεια των πολέμων της Γιουγκοσλαβίας στη δεκαετία του '90 για να υποστηρίξουν τη θέση της επέμβασης κατά της Σερβίας το 1999.
Υπήρξε ένας από τους πιο θερμούς υποστηρικτές του επεμβατισμού στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είτε επρόκειτο για τη Λιβύη ή, πιο πρόσφατα, για τη Συρία.
Τοποθετώντας τον εαυτό του στην αριστερά, δεν δίστασε να υποστηρίξει τον υποψήφιο της δεξιάς, τον Νικολά Σαρκοζί, στις προεδρικές εκλογές του 2007. «Έκανε τη σωστή διάγνωση για την ανεργία, είναι ο πιο αριστερός υποψήφιος» είχε πει τότε, για να αποσύρει στη συνέχεια την υποστήριξή του εξαιτίας της προσέγγισης του γάλλου προέδρου με τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Στο βιβλίο του «Une Rage d' enfant» (2006) περιέγραφε την οργή του με «τις αθλιότητες του κόσμου».
«Η οργή, η μοίρα των λαών, η αυστηρότητα του διανοούμενου: ο Αντρέ Γκλυκσμάν καθοδηγούσε τις συνειδήσεις. Η φωνή του θα λείψει» έγραψε στο Twitter ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς.
«Έφυγε ένα αληθινά κριτικό πνεύμα μαζί και μία συνείδηση. Συγκαταλέγεται στους θαρραλέους φιλοσόφους που δεσμεύθηκαν στη ζωή της κοινότητας, στη μάχη αυτή, και έδωσαν τα φώτα τους πολύ νωρίς» έγραψε ο υπουργός Οικονομίας Εμανουέλ Μακρόν.
Πηγή: http://news.in.gr