Η σειρά Τα αειθαλή περιλαμβάνει μικρά σε έκταση αλλά μεγάλα ως προς το λογοτεχνικό τους εκτόπισμα κείμενα της εγχώριας και της παγκόσμιας λογοτεχνίας που περιέπεσαν σε κατάσταση λήθης. Κείμενα κλασικά που η αειθαλής αξία τους επιτάσσει το ξαναδιάβασμά τους υπό το φως της εποχής μας.

Συγκλονιστική απεικόνιση της αναμέτρησης μιας χούφτας θαλασσινών με τα στοιχεία της φύσης στη διάρκεια ενός ναυαγίου, σε μια νουβέλα γραμμένη με μαεστρία που έγινε αμέσως κλασική στο είδος της. Βιβλίο που υμνήθηκε από την κριτική και σχεδόν ταυτίστηκε με τον συγγραφέα του. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1943.

[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ]

Ένα κύµα έφτανε κουλουριασµένο, µουλωχτό, και τ’ ανακάλυψαν, στην ώρα, οι φωτερές γλώσσες του φαναριού. Το δείξανε π’ άνοιξε σαν µαγικό ριπίδι, που έκλεισε σάµπως πλανερή ουρά µυθικού παγονιού, µε χρυσοπράσινες ανταύγειες.

Χτυπώντας απ’ έξω απ’ τα παραπέτα της βάρκας, τίναξε πίδακες τους αφρούς και πισωγυρίζοντας σούφρωσε µε µύριους ρόχθους. Αναρρουφήχτηκε και γλίστρησε ολοσκότεινο πέρα απ’ τη θολούρα που άπλωνε απ’ την άλλη µπάντα της βάρκας αφώτιστη η σκιά του πανιού.

∆εύτερο, χειρότερο, ακολουθούσε, βουίζοντας, κι έκανε παιχνίδια µε τα φωτερά ξεφτίδια του φαναριού. ∆ίσταξε να χιµήσει κι ασώτευε τα καµώµατά του µπροστά στην πλώρη. Άνοιξε µια κατασκότεινη γλιστερή λακκούβα να παγιδέψει το λάιφ µποτ, να το φέρει µε τη µούρη εκεί µέσα. Ένας νερένιος τροχός τούς άνοιγε µιαν άβυσσο, µέσα σε µυριόχρωµες σκιές και φιδωτά σκοτάδια· σαλαγούσαν, µε βουητά, σάµπως τροµαγµένα γιδοπρόβατα, ροβολώντας σ’ άπατους γκρεµούς…

***

(…) «Διάβασα το βιβλίο σας μονορούφι και τώρα μόλις το τέλεψα. Σας γράφω για να σας πω όλη μου την ευγνωμοσύνη. Αψεγάδιαστη, αντρίκια γλώσσα, ύφος θαυμαστό· αρσενικό γράψιμο. Δεν του βρίσκω κανένα ψεγάδι κι η μονοτονία του μπορεί να πειράξει όσους αναζητούν στην τέχνη παρδαλές περιπέτειες και ερωτικούς ερεθισμούς, μου φαίνεται το πιο απαραίτητο τραγικό στοιχείο στο έργο σας αυτό, δίνει στη βάρκα της Θάλασσάς σας το πιο φριχτό, τραγικό μεγαλείο κι η βάρκα αυτή σιγά σιγά γίνεται η γης ολάκερη μέσα στην αστρική ερημιά του χάους που όλο κάνει νερά, κινδυνεύει και θέτει σε ακατάπαυστη, ανήλεη δοκιμασία, μέρα και νύχτα, την αντοχή της ψυχής μας».

Νίκος Καζαντζάκης

«Κανένας δικός µας συγγραφέας ως τα σήµερα δεν µας έχει δώσει κάτι πιο αλµυρό, πιο ταραγµένο και πιο ατίθασο. Είναι εκείνο που µας έλειπε ως τώρα: ο θαλασσογράφος µας».

Μενέλαος Λουντέµης