Η σειρά Τα αειθαλή περιλαμβάνει μικρά σε έκταση αλλά μεγάλα ως προς το λογοτεχνικό τους εκτόπισμα κείμενα της εγχώριας και της παγκόσμιας λογοτεχνίας που περιέπεσαν σε κατάσταση λήθης. Κείμενα κλασικά που η αειθαλής αξία τους επιτάσσει το ξαναδιάβασμά τους υπό το φως της εποχής μας.

Η έκδοση αυτή, με την οποία εγκαινιάζεται η σειρά «Τα αειθαλή», περιλαμβάνει:

τη συλλογή διηγημάτων Τ’ αγρίμια του άλλου δάσους (1952), το πρώτο βιβλίο που εξέδωσε ο Αλαβέρας και που αποτυπώνει με διεισδυτική ματιά τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό,

την πολυφωνική νουβέλα Άρτα Κορ (1976) όπου ο ομώνυμος ήρωας, ξεπεσμένος αριστοκράτης, πολεμιστής των Τούρκων, Βαλκάνιος έμπορος, οικοδόμος και νυν μικροπωλητής περιπλανιέται στη Θεσσαλονίκη και αναλογίζεται τη ζωή του,

απόσπασμα από το ημιτελές μυθιστόρημα Οι πεσσοί (2006), λίγο πριν τον θάνατό του, αφού πρόλαβε να τιμηθεί με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του.

Βιρτουόζος της γραφής, με πολυεπίπεδη φιλοσοφική σκέψη που στοχάζεται πάνω στις ανθρώπινες αλήθειες, ο Αλαβέρας δίκαια θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους νεοέλληνες συγγραφείς.

***

[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ]

Η άσκηµη γέψη της εγκατάλειψης ξέκοβε απ’ τα κλώνια των χιονισµένων δέντρων κι ερχότανε, ερχότανε, του σκέπαζε τα χείλια µε το παλιό χιόνι, ανούσιο και κοροϊδευτικό µαζί κατασκεύασµα του αγνώστου. Η επαφή όµως αυτή έκανε τα µηνίγγια του να τρίξουν, τη γλώσσα του να ξεκολλήσει απαιτητική. Εδώ, εκεί, παντού, από παντού –από κει, από δω, από µέσα του, η δίψα– η δίψα. Γλίστρησε θολή από τα µάτια και πήγε να χορτάσει στο γλείψιµο, στο βύζαµα, στο δάγκωµα των χειλιών – σάµπως ένας φοβερός πονόδοντος· ύστερα έδωσε δύναµη στον λαιµό, γύρισε µπρούµυτα όλο το κορµί, έχωσε το κεφάλι µες στο χιόνι, που στην αρχή έλιωνε από το έντονο ρουθούνισµα, κι ύστερα πάγωσε και ρουθούνια και στόµα.

Ήτανε αδύνατο να υπολογίσει τον χρόνο, το ρολόγι του είχε σταµατήσει σε µιαν ώρα που περίπου θα ήτανε η χτεσινή.

«Τούτη η βαριά συναίσθηση ευθύνης, που δεν κληρονοµήθηκε, αλλά σου δίνεται από την ίδια την πραγµατικότητα, σε κρατά σε διαρκή εγρήγορση, δεν σ’ αφήνει στιγµή ησυχίας. Πρέπει να επιλύσεις µέσα σου τη διαφορά µεταξύ του καθαρού νοητικού αντικρίσµατος, από τη µια πλευρά, και του ψυχικού από την άλλη, ώστε φέρνοντας σ’ ισοζυγία τούτα τα δύο να κατορθώσεις να δεις σαν αυθύπαρκτο πνευµατικό γεγονός την περίπτωσή σου µέσα στον κόσµο, αλλά και σε συσχετισµό µε το περιβάλλον».

Τηλέµαχος Αλαβέρας