Ο Σοφοκλής στη σχετικώς πρώιμη αλλά ασφαλώς σπουδαία τραγωδία του `Αίας` μεταγράφει εν γνώσει του ένα τυπικό θέμα της `Ιλιάδας`, το οποίο ονομάζεται εδώ (σύμφωνα και με την επιγραφή των Αλεξανδρινών γραμματικών στην οικεία ιλιαδική ραψωδία) `συζυγική ομιλία`. Το ζήτημα έχει κατά τη γνώμη μου ιδιαίτερο ενδιαφέρον για δύο λόγους: επιβεβαιώνει άλλη μια φορά την, ανεκδοτολογική έστω, ομολογία του Αισχύλου (Αθήν. 8.347e) ότι τα δράματα των τραγικών είναι ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι του Ομήρου· συγχρόνως δείχνει ότι η περίφημη διακειμενικότητα, για την οποία γίνεται τόση συζήτηση από τους θεωρητικούς της λογοτεχνίας, είναι παλιά, καταστατική και αποφασισμένη αρχή της ποίησης: οι Έλληνες ποιητές ήδη από τα αρχαϊκά χρόνια διαλέγονται μεταξύ τους με ρητό ή λανθάνοντα τρόπο, κυρίως σε επίπεδο τυπικών θεμάτων και λειτουργιών. Για να το πω με τα λόγια του Σεφέρη: όσοι μιλούν και γράφουν στην ελληνική αρχαιότητα ξέρουν πως `είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας`. [...]