`Για μένα η αρχαία ελληνική λυρική ποίηση είναι πρωτίστως `ποίηση εδώ`. (. . .) Όλα αυτά τα πολύτιμα θραύσματα μιας πολυτιμότερης αρχικής ύλης μοιάζουν ψελλίσματα μιας σύγχρονης συντριβής ή, αν προτιμάτε, μιας σύγχρονης αφέλειας, όπου τίποτε δεν μπορεί πια να είναι ακέραιο κι ωστόσο οι εδώ κι εκεί συσσωρεύσεις από συντρίμμια και θρύψαλα μοιάζουν να μορφοποιούν οντότητες μοναδικής πειστικότητας και αλήθειας. (. . .) Σκόρπια μέλη ενός σώματος, που εμφανίζουν αντοχή παρά την απώλεια εκείνου, τι άλλο είναι η ποίηση, τι άλλο είναι τα σκόρπια χαρτιά τα γεμάτα ποιήματα πάνω σ` ένα σημερινό γραφείο;`
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
