Οι δικές μας όμως ευθύνες; Αποτελούμε παράδειγμα τρόπου ζωής και προσφοράς; Δε μιλώ για τους πανεπιστημιακούς που αθόρυβα και παραγωγικά βιώνουν καθημερινά το πανεπιστήμιο μετέχοντας ουσιαστικά στην εκπαίδευση και τα προβλήματά του. Αναφέρομαι σ` αυτούς που δεν τους γνωρίζουν οι φοιτητές τους και που συχνά διαπρέπουν στον επαγγελματικό ή και στον επιστημονικό τους χώρο, έχοντας σε τελευταία προτεραιότητα τη μετάδοση της γνώσης και την επικοινωνία με τους φοιτητές. Σε αυτούς, τέλος, που βιώνουν `λάθρα` περιμένοντας ή επιδιώκοντας κάποια ευκαιρία, κάποια `σίγουρη ώρα` να βγουν στα παράθυρα της τηλεόρασης, υποστηρίζοντας λάβροι το δημόσιο δημοκρατικό πανεπιστήμιο. Στην εποχή μας έχουμε πληθώρα αξιόλογων τεχνοκρατών, επιτυχημένων επαγγελματικά και συχνά επιστημονικά συναδέλφων. Παρ` όλα αυτά η κοινωνία νιώθει μια φτώχεια. Λείπουν φυσιογνωμίες αειμνήστων συναδέλφων που άφησαν την ανεξίτηλη σφραγίδα τους, ιδίως σε δύσκολους καιρούς του Πανεπιστημίου μας. Μας λείπουν φυσιογνωμίες όπως οι Μάνεσης, Κακριδής, Δελμούζος, Τριανταφυλλίδης, Κυριαζόπουλος, Κοντός, Ελευθερόπουλος, Ευρυγένης, Βαλτής και άλλοι. Αν τους θυμηθούμε, ίσως προβληματιστούμε.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]