Η ψυχιατρική του παιδιού και του εφήβου, είναι ένας κλάδος της ιατρικής που αναπτύσσεται ταχύτατα. Σημαντικές έρευνες τις τελευταίες δεκαετίες προσέφεραν καινούργιες γνώσεις, οι οποίες ωστόσο χρειάστηκαν κάποιο διάστημα για να φιλτραριστούν στην κλινική πρακτική.
Η πρωταρχική `δουλειά` για τα παιδιά είναι να μεγαλώσουν και να αλλάξουν σε πολλαπλές διαστάσεις. Αυτό βρίσκεται εντός των δυνατοτήτων τους και αποτελεί ένα θεραπευτικό σύμμαχο. Η ψυχολογική διαταραχή στο παιδί είναι χρήσιμο να ορίζεται σα μία διαταραχή που αφορά τουλάχιστον σε τρεις περιοχές: συναισθήματα, συμπεριφορά και σχέσεις. Είναι προτιμότερο, φυσικά, να αντιμετωπιστούν σαν αποκλίσεις από το φυσιολογικό που προκαλούν δυσκολίες στο παιδί και σε όσους ασχολούνται με τη φροντίδα του.
Συνήθως δεν είναι μόνο ένας ο παράγοντας που συμβάλλει στην ανάπτυξη της διαταραχής αλλά περισσότεροι. Αυτό κάνει την εκτίμηση και τη θεραπεία πιο δύσκολη. Όλες οι διαταραχές στην παιδική ηλικία συχνά αποδεικνύονται συσσωρευτικές και διαταράσσουν σημαντικές λειτουργίες.
Τέτοιες καταστάσεις πολλές φορές αποτελούν πρόδρομα συμπτώματα σημαντικότερων παθολογιών στην ενήλικη ζωή. Άλλες ευαισθητοποιήσουν ίσως το παιδί σε μία περιοδική διαχρονικότητα. Ανεξάρτητα από την αιτιολογία της πρωταρχικής διαταραχής, βιολογικοί, γνωστικοί, ψυχοδυναμικοί, οικογενειακοί, κοινωνικοί, οικονομικοί και πολιτισμικοί παράγοντες είναι σημαντικοί για καθορισμό της πορείας της ασθένειας. Είναι, επίσης, σημαντικό να συγκεντρώσουμε ανεξάρτητες γνώμες για την συμπεριφορά του παιδιού, ώστε να κατορθώσουμε να εκτιμήσουμε σωστά και ρεαλιστικά το πρόβλημα. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]