ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΧΩΜΑ
Όταν στη χούφτα μού ’κλεισαν
της μοίρας μου το πάσο,
δραπέτευσα απ’ την κούνια μου·
καβάλα στα τακούνια μου
απέναντι θα φτάσω.
Βάρδια κι επιφυλακή
κι ύπνος λαγού τα βράδια·
η λογική μου με ξεχνά
κι είναι τα μάτια μου συχνά
μικρά, πηχτά σκοτάδια.
Μέσα στη γούρνα σου, ζωή,
ξεπλύθηκα σαν χρώμα…
Είσαι ποτάμι κι Ιανός·
πότε οχετός, πότ’ αγιασμός
κι εγώ, νερό και χώμα.
Στοίχημα με τον ουρανό
στη λύσσα σου ν’ αντέξω,
να τερματίσω στη γραμμή,
με ψυχωμένο το κορμί
και το κεφάλι απ’ έξω…
