Η ακίνητη περιουσία δεν αποτελεί πλέον ένα στατικό ατομικό δικαίωμα. Συνδέεται άρρηκτα με την οργάνωση του χώρου, την περιβαλλοντική προστασία και την πολεοδομική πολιτική, αναδεικνύοντας την ανάγκη για νέες θεσμικές εγγυήσεις και ένα πιο συμμετοχικό μοντέλο χωρικού σχεδιασμού.
Η μελέτη αυτή διερευνά πώς μπορεί να διασφαλιστεί η αποτελεσματική προστασία της ιδιοκτησίας σε ένα πολυσύνθετο νομικό και κοινωνικό περιβάλλον. Ερωτήματα που τίθενται είναι:
| Πώς επιτυγχάνεται η ισορροπία ανάμεσα στην ατομική ιδιοκτησία και το δημόσιο συμφέρον;
| Ποιος ρόλος μπορεί να αποδοθεί στους ιδιοκτήτες στο πλαίσιο του πολεοδομικού σχεδιασμού;
| Ποιες είναι οι απαιτούμενες εγγυήσεις για τη δικαστική προστασία της ιδιοκτησίας;
| Είναι εφικτό να αναγνωριστεί ένα αυτοτελές «δικαίωμα στον χώρο»;
Η καινοτομία της προσέγγισης συνίσταται στην πρόταση ενός νέου δικαιώματος -του δικαιώματος στον χώρο- που επιδιώκει να ενισχύσει τη συμμετοχή των πολιτών στον χωρικό σχεδιασμό, παράλληλα με την προστασία της αξίας και της λειτουργίας της ακίνητης περιουσίας.
Το βιβλίο απευθύνεται σε νομικούς, δικαστές, πανεπιστημιακούς και ερευνητές του δημόσιου δικαίου, αλλά και σε κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται για μια πιο δίκαιη και συμμετοχική διαχείριση του χώρου στον σύγχρονο κόσμο. Το έργο βασίζεται στη διδακτορική διατριβή του συγγραφέα, η οποία εκπονήθηκε και υποστηρίχθηκε το 2024 στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
