H αρχαία ελληνική σκέψη παραμένει θεμελιώδης ως αφετηρία για πολλά από τα σύγχρονα προβλήματα και στο πεδίο της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Το προκείμενο έργο παρακολουθεί ορισμένες από τις πιο καθοριστικές πτυχές της αρχαιοελληνικής γιγαντομαχίας για το «Είναι». Εδώ ανάγονται τα οντολογικά θεμέλια του Δικαίου. Με ποικίλλουσα ένταση και έκταση παρουσιάζεται ο πρωτοπόρος και γονιμοποιός λόγος των προσωκρατικών φιλοσόφων και οι καταβολές του, όπου η δικαιοσύνη συλλαμβάνεται είτε ως αναλογική ανταπόδοση («αντιπεπονθός») είτε διαλεκτικώς, θεμελιούμενη στην διαλεκτική αρμονία των αντιθέτων· των σοφιστών, που συνέδεσαν το πρόβλημα της δικαιοσύνης με την θεμελιακή διάκριση θετικού και φυσικού δικαίου· των τραγικών, όπου ως υπαρξιακή αρχή γεννήθηκε η «ποιητική δικαιοσύνη»· προπάντων του Πλάτωνος, που κατέστησε την ιδέα της δικαιοσύνης πυρήνα των πολιτικών διαλόγων του, της Πολιτείας, του Πολιτικού και των Νόμων· και, τέλος, του Αριστοτέλους, όπου η δικαιοσύνη αποτελεί κεντρική έννοια της πρακτικής του φιλοσοφίας και αναλύεται στα δύο μέρη αυτής, στα Ηθικά (Ηθικά Μεγάλα, Ηθικά Ευδήμεια και, ιδίως, Ηθικά Νικομάχεια) και τα Πολιτικά. Το κείμενο μοιράζεται με τον αναγνώστη, τον Νομικό, αλλά και όχι μόνο, την φλόγα και την γοητεία του αρχαιοελληνικού Λόγου, την απαραμείωτη στους αιώνες.