Η περιπέτεια του αμπελιού και του κρασιού στην αρχαία Ελλάδα παρουσιάζεται μες από την έρευνα του συνόλου της αρχαιοελληνικής γραμματείας. Στο δίτομο έργο καταγράφονται είδη οίνου, ποικιλίες αμπέλου, καθώς και οινοπαραγωγικοί τόποι. Μετά από μια κατατοπιστική εισαγωγή, η μελέτη εξελίσσεται ως ένα είδος λημματικού λεξικού, στο οποίο αναλύονται ζητήματα του συμποσίου, των Διονυσιακών εορτών, του θετικού ή αρνητικού τρόπου μέσω του οποίου οι αρχαίοι Έλληνες εννοούσαν τη μέθη ως εντεταγμένη σε θρησκευτικές, κοινωνικές ή ατομικές διαδικασίες, αλλά και θέματα όπως το εμπόριο, οικονομικά στοιχεία και, εντέλει, η εικόνα του κρασιού μέσω της ποίησης, της κωμωδίας, της αρχαίας ιστορικής επιστήμης και της φιλοσοφίας.Δεδομένου ότι οι πρώτοι επιστημονικοί οινογνώστες, οι sommelier της αρχαιότητας, ήταν οι γιατροί και φαρμακολόγοι, περιγράφονται συστηματικά οι μέθοδοι μέσω των οποίων εξέχουσες μορφές της αρχαιοελληνικής επιστήμης όπως οι Ιπποκράτης, Διοσκουρίδης, Γαληνός, μέχρι τον Ορειβάσιο, τον Παύλο Αιγινήτη και τον Αέτιο Αμιδηνό, ανέλυαν τις ιδιότητες και τον χαρακτήρα κάθε είδους οίνου με βάση το χρώμα, την απόχρωση, τη διαύγεια, τη στυφάδα, το πάχος, την οξύτητα ή γλυκύτητα, τη δυνατότητά του να αφομοιώνεται εύκολα ή δυσκολότερα από τον οργανισμό, σε σχέση με την επίδρασή του στην υγεία. Φυσιολόγοι όπως ο Θεόφραστος, ή «γεωπόνοι» όπως ο Κασσιανός Βάσσος, συμπληρώνουν τις γνώσεις μας πάνω στην καλλιέργεια της αμπέλου και την οινοποποίηση.