Ανάμεσα στην ανθρώπινη φθορά και την αχτίδα του θείου Έρωτος, η ποίηση γίνεται το αντίβαρο στη λήθη. Τα «Σπαράγματα Μνήμης» είναι ένας τόπος όπου το φως παλεύει με το σκοτάδι και η μνημοσύνη ψιθυρίζει από το βάθος του χρόνου. Κάθε λέξη είναι σπίθα από την ιερή της φλόγα. Κάθε στίχος τελετή ανάκλησης όσων δεν πρέπει να χαθούν. Η ποίηση εδώ δεν απαγγέλλεται – τελείται. Είναι μια μαρτυρία του ανθρώπινου πεπρωμένου και της αέναης αναζήτησης της σωτηρίας μέσω της ποίησης.
