Της μίμησης ενός συστήματος, προσώπου, αντικειμένου ή σχήματος χώρου, προαπαιτείται μια απομνημόνευση των βασικών δομών του. Αρχικώς, διαμορφώνεται μια αναπαράσταση μέσω της τέχνης ως δημιουργία όμοιων στοιχείων.
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάθε αναπαράσταση έχει τις δικές της ταυτοσημίες και αποτυχίες, οπότε η μίμηση είναι κατά κάποιο τρόπο «υποβιβασμένη» σε παρωδία, φάρσα(μῑμεία= φάρσα).
Γιατί μη-κωμικό; Γιατί χιουμοριστικό;
Σύγχρονο «κωμικό» είναι το αποσυναρμολογημένο- επανασχεδιασμένο όργανο ή σώμα. Αυτό συμβαίνει επειδή σήμερα, η «πραγματικότητα» δεν είναι μία αναπαράσταση ή έννοια εκφρασμένη μέσω ενός φακού, αλλά η ανασύνθεση μιας πραγματικότητας σε ένα παραμετρικό σύμπαν, μια προσομοίωση (simulation). Μια προσομοίωση είναι η κατά προσέγγιση απομίμηση της λειτουργίας μιας διαδικασίας ή ενός συστήματος. Η πράξη της προσομοίωσης, εδώ μέσω της ζωγραφικής, απαιτεί πρώτα την ανάπτυξη ενός μοντέλου.
Μπορούμε να ορίσουμε την πράξη της μίμησης μέσω της διανομής πληροφορίας στη φύση: οι μιμητικές πράξεις αντιγράφουν μηνύματα ή σήματα που χρησιμοποιούνται ήδη ως μέρος ενός σταθερού συστήματος επικοινωνίας αλλά επίσης προσφέρουν παραπλανητικές πληροφορίες στους δέκτες. Η μίμηση επικαλύπτεται, τόσο εννοιολογικώς όσο και εξελικτικώς με την έννοια του καμουφλάζ και της «αντιληπτικής παραπλάνησης». Ωστόσο η επικάλυψη είναι μόνο μερική...
