Σε περιόδους κρίσης, οι άτυποι κοινωνικοί κανόνες μέσα από τους οποίους οι άνθρωποι ορίζουν την πραγματικότητα, κατανοούν τον εαυτό τους, ερμηνεύουν τον κόσμο και δημιουργούν τα κατάλληλα σενάρια επιβίωσης για τους ίδιους και τις οικογένειές τους καταρρέουν. Πολλές από τις βεβαιότητες της ζωής συνοδεύονται, πλέον, από ένα τεράστιο ερωτηματικό. Ο Μελαγχολικός εργάτης αποτελεί μια κοινωνιολογική μελέτη που διερευνά τις επιπτώσεις του ριζικού βιώματος της κρίσης στον άνθρωπο, μέσα από το παράδειγμα των εργαζομένων στο εργοστάσιο της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη. Ακολουθώντας τη θεωρητική και ερευνητική παράδοση της Κοινωνιολογίας της Εργασίας μέσω των τεσσάρων βασικών σχολών προσέγγισης –Λειτουργισμός, Σχολή του Σικάγο, Μαρξισμός, Βεμπεριανή Σχολή– και πραγματοποιώντας επιτόπια ποιοτική έρευνα πεδίου, με καθημερινή παρατήρηση, σαράντα συνεντεύξεις σε βάθος και συλλογή σπάνιου οπτικού υλικού, σε αυτό το βιβλίο-οδοιπορικό του εργοστασίου της Μεγαλόπολης αναδεικνύεται το βίωμα της κρίσης στους εργαζόμενους από τρεις κεντρικές οπτικές: υγεία, εργασιακό ήθος, προοπτικές ζωής. Το χαμένο κοινωνικό κύρος των εργαζομένων, η πλήρης αποδοχή των ανέντιμων πρακτικών ως τρόπων επιβίωσης μες στο εργοστάσιο, τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα στα οποία έχουν περιέλθει και η απουσία εναλλακτικής στη ζωή τους, σε συνδυασμό με την κοινωνική απομόνωση από την τοπική κοινότητα λόγω του στίγματος του «Δεητζή» ως συνώνυμο του βολεμένου, μαζί με το γενικότερο αίσθημα απογοήτευσης, ενοχής, απόγνωσης και κυνισμού στο οποίο έχουν βυθιστεί, οδηγούν σιωπηλά στη δημιουργία μιας νέας εργασιακής ταυτότητας. Της ταυτότητας του μελαγχολικού εργάτη. Εκείνου που εγκλωβίζεται σε μια θυσία χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα. Το βιβλίο αναζητά τη διαδρομή που προηγήθηκε. Και την αναζητά δίνοντας φωνή στους εργαζόμενους. Φωτίζοντας με αυτόν τον τρόπο νέες πτυχές στην άσκηση και την εφαρμογή της Κοινωνικής Πολιτικής, καθώς τοποθετεί στο προσκήνιο της ανάλυσης ενός κοινωνικού προβλήματος την ερμηνεία του από τα ίδια τα υποκείμενα που το βιώνουν