Ο Μελχιόρ έλαβε δέκα μάρκα για τον κόπο του. Ήταν άραγε το τίμημα για να σωπάσει; Μήπως η ιστορία του φαρμακοποιού άγγιζε πολύ ευαίσθητα θέματα και το Συμβούλιο προτίμησε να μη διαταράξει τις σχέσεις ανάμεσα στους εμπόρους της πόλης, στο Τάγμα, στον κλήρο και στους ξένους ηγεμόνες; Δεν ξέρουμε, και ούτε θα μάθουμε ποτέ.
Επίσης, δεν θα μάθουμε ποτέ τι οδήγησε τον γραμματέα του Συμβουλίου να καταγράψει αυτά τα λόγια, τα οποία παραμένουν μέχρι και σήμερα ένα αίνιγμα: «Ας πορεύονται εν ειρήνη όσοι επιθυμούν το καλό της πόλης μας. Αυτοί που έζησαν πριν από εμάς ήταν πιο κοντά στον Κύριο. Ας παραμείνουν γαλήνιοι οι τάφοι τους, κι ας βασιλέψει ο Ύψιστος».
