Το κατηγόρημα ευνουχίζει την μεγάλη ουσία καθώς ο χρόνος σφίγγει τα περιθώρια. Η προσπάθεια φαντάζει ατελέσφορη και ο αγωνιστής με κόντρα τον άνεμο, ασθμαίνων, βλέπει στο βάθος το νήμα ακέραιο, πάνω από την γραμμή του τέλους.
«Αφού βλέπεις την αρμονία της συνύπαρξης», είπε εκείνη η λιμνάζουσα φωνή, μισοπνιγμένη στο βαθύ γαλάζιο της θαλασσινής αναταραχής. «Μυριάδες οι αιώνες, που ο ήλιος δεν νοιάζεται για τις λεπτομέρειες, φωτίζει όμως ανδρειωπός, χαμογελώντας με συγκατάβαση, να διαβάσεις το καθοριστικό επίγραμμα»: «Μια βόλτα μόνο απόμεινε. Φτωχή και ρακένδυτη».
