ΚΑΠΟΤΕ
Κάποτε. Χρόνια περάσανε σωρό
που ήμουνα παιδί κι εγώ θαρρώ,
ολημερίς μεσ´ τις αλάνες
ολημερίς μας ψάχναν μάνες.
Κάποτε, γόνατα πάντα ματωμένα
δάκρυ στα μάτια όμως κανένα,
μια φέτα ζημωτό ψωμί με λάδι
μελέτη με γκαζόλαμπα το βράδυ.
Κάποτε το γέλιο του πατέρα
έδιωχνε κάθε μας φοβέρα.
Κάποτε το μητρικό το χάδι
ψάχναμε μέσα στο σκοτάδι.
Τώρα εκείνο το παιδί βαθιά μας,
κάθε βράδυ στα όνειρα μας,
θα παίζει μέσα στις αλάνες,
θλιμμένα πια χτυπούν καμπάνες.