Κάπως έτσι, νομίζω, βρίσκω την κατάλληλη διατύπωση, αν θα ήθελα να συνοψίσω τη ζωή αυτή: η αυθεντικότητα της ύπαρξης που αντλεί περιεχόμενο μέσα από κοινές πηγές νοήματος. Μια «καλή αλλοίωση», με την πατερική έννοια της λέξης. Μια εγγύτητα προς ένα αρχέτυπο που διασώζει από τη ρηχή και ανέραστη ύπαρξη: να μπορείς να ζεις μαζί με τους άλλους, να έχεις συναισθήματα, να βρίσκεις απλούς τρόπους να κερδίζεις το βιος σου, να έχεις αληθινή σχέση με τη φύση, τα ζώα και τα φυτά, να λυπάσαι και να χαίρεσαι, γιορτάζοντας όταν είναι γιορτή και κλαίγοντας όταν είναι λύπη. Να ζεις τη ζωή «σαν ένας απλός άνθρωπος φτιαγμένος από το χέρι του Θεού»…
