Όταν η προσωπική Ιστορία γίνεται Μυθιστορία
Και η ποίηση γίνεται μύηση…
“Οι άνθρωποι της εποχής του διαστήματος και του όλο και πιο ασήμαντου ηθικού αναστήματος -τουλάχιστον πολλοί από δαύτους- φορούσαν γραβάτες σατέν, κοστούμια με μελετημένο ντιζάιν, συνθετικό δέρμα ή… οικολογική γούνα και χρυσά ρολόγια Rolex. Κάτι, όμως, κάπου τους είχε ξεφύγει, παρά την τόση πια σοφία τους. Το κοσμικό ρολόι, στην αχτίνα του ήλιου γαντζωμένο, συνέχιζε να μετράει το δικό του κοσμικό χρόνο, χωρίς κανείς από τους επιφανείς και διακεκριμένους επιστήμονες να το έχει ακόμα εντοπίσει, χωρίς κανείς πεπερασμένος να το έχει ποτέ δει, μια και δεν είχε ποτέ εμφανιστεί σε καμιά οθόνη. Ούτε, βέβαια, υποψιαζόταν κανείς πως αυτό ήταν το κλειδί για την εκδίκηση που θα έπαιρνε μια μέρα η γη, κανείς δε διανοούνταν ότι αυτό το ρολόι θα σήμαινε το ξεκαθάρισμα στο οποίο θα προχωρούσε το θεϊκά εμφορούμενο σύμπαν, μη δίνοντας άλλο χρόνο στο θράσος και την αποκοτιά, στην ύβρι αυτών των θνητών κι ανακυκλούμενων πλασμάτων...” “Οι φωνές υψώνονταν σαν λιβανωτό αγνής θυσίας, κραύγαζαν κάποια συνθήματα, που τά ‘παιρνε ο ατμοσφαιρικός τηλέγραφος, τα στροβίλιζε και τα χτυπούσε με δύναμη πάνω στα κάγκελα του φράχτη με τους πυκνούς θάμνους, που έκρυβαν το σκοτεινό μεγαλείο της αμφίβολης υπερατλαντικής δύναμης. Τότε, ακούστηκε ο θόρυβος από αεροπλάνα, μεταλλικά μαυροπούλια, που πλησίαζαν. Κανείς δεν τά ‘δε. Κανείς δεν πρόλαβε να τα δει. Ίσως μόνο μια ματιά στο αλλεπάλληλα επαναλαμβανόμενο μέλλον, πριν να θαφτεί κάποιο παιδί στα θλιβερά ερείπια μιας ακόμη βομβαρδιζόμενης πόλης. Τα αεροπλάνα των ήδη ενεργών, μα και των επερχόμενων πολέμων κανείς δεν τά ‘δε. Τ’ άκουσε, όμως, όλος ο κόσμος…” “Ακόμα και η πιο ειδυλλιακή εικόνα μπορεί να οδηγήσει το νου σε εφιάλτη. Κι εκεί κάτω, σ’ αυτή την ονειρική λάμπουσα παραλία... ένας γοητευτικός πανικός και μια μεγάλη προειδοποίηση. Ο καθρέφτης της θανατικής μας καταδίκης δείχνει  προκαταβολικά το νεκρό μας είδωλο. Η κοσμική ετυμηγορία έχει ήδη βγει. Και η ώρα που το κοσμικό ρολόι θα σημάνει τον ουράνιο συναγερμό πλησιάζει. Γιατί δε θά ‘ναι μόνο οι υβριστικές ανθρώπινες ενέργειες που θα οδηγήσουν στη χαοτική βοή του παντός, μα και κάτι ανώτερο, και πολύ πιο σίγουρο στη δυναμική του τελικά...”