Η πέτρα του Μουράντ –και εν τέλει η δική μας πέτρα– δεν είναι απλώς ένα υλικό αντικείμενο. Είναι σύμβολο. Είναι καρδιά, αντίσταση και όραμα. Η πέτρα γίνεται φωνή του καταπιεσμένου, εργαλείο του αγωνιζόμενου, μα και αγκαλιά του θρηνούντος. Μέσα από εικόνες συγκλονιστικής ομορφιάς και οδύνης, ξεδιπλώνεται το βίωμα του ποιητή σε μια πατρίδα πληγωμένη αλλά αδούλωτη. Ο αναγνώστης καλείται να περπατήσει μονοπάτια από αίμα, χέννα και δάκρυ, να δει με τα μάτια των παιδιών που πετούν πέτρες ενάντια στο σίδερο και να ακούσει το τραγούδι που αναδύεται από το μάρμαρο της θυσίας. Κάθε ποίημα είναι ένα πετράδι της συλλογικής μνήμης που γυαλίζει από πόνο και ελπίδα.

Το ποιητικό αυτό έργο είναι ένα μνημείο αντίστασης. Ένα προσκύνημα στη γη που αιμορραγεί και ταυτόχρονα ανθίζει. Μια κραυγή που γίνεται ψίθυρος και ύστερα κεραυνός. Αν η καρδιά του αναγνώστη είναι ακόμα πέτρα, εδώ θα μαλακώσει. Αν ήδη ραγίζει, εδώ θα βρει τη δική της αντανάκλαση.