Έλα, έλα να περπατήσουμε στην πόλη, έλα, να μιλήσουμε, για όλα, είναι η ευτυχία της ζωής, να ιδούμε να μείνουμε, πάντα, εδώ, κι εκεί, να κοιτάζουμε πίσω από τα τζάμια την πόλη, το διάχυτο κίτρινο φως, να μιλήσουμε, για να φύγουμε, να μείνουμε, να γράψουμε, να σκοτωθούμε, βλέπεις, έλα έτσι, για το τίποτα, για ν’ αφουγκραστούμε τον θόρυβο τον θόρυβο των ξένων γλωσσών, τις φωνές, τη βουή, το ποτάμι, τη γλύκα της ομιλίας, κοίτα τα ψοφίμια, που πετούν πάνω από τις κοιλάδες, κοίτα, ψάχνουν τη λεία τους, τους πολέμους, ξέρεις, τα στρατόπεδα, ναι, άκου, τα τρένα, διασχίζουν την Ευρώπη, μιλούν για την πείνα, και για τους νεκρούς, ακόμα, ναι, το ξέρεις, ναι, όλα μοιάζουν και τίποτα δεν είναι το ίδιο, τίποτα, αφού να ’μαστε, εμείς, ναι, άκου, άκου, ξέρεις, οι καινούργιες σοδειές, αυτών που δεν δούλεψαν, αυτών, που δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ πια, που δεν θα υποφέρουν πια, που θα βολευτούν στην απεριόριστη απραξία της ζωής, κοίτα, άκου, αυτόν τον παράξενο καιρό, έρχεται, είναι ατελείωτος, ατελείωτος, αργόσυρτος, δεν υπάρχει πια δουλειά, δεν θα υπάρξει πια δουλειά, οι μεγάλες ανεργίες του τέλους του 20ού αιώνα, άκουσες να μιλούν, άρχισαν, θα κρατήσουν πολύ, θα γίνουν αιώνιες, ας πούμε το ίδιο για το καλοκαίρι, το καλοκαίρι αρχίζει, ας το πούμε έτσι, το καλοκαίρι αρχίζει, οι μεγάλες μέρες του καλοκαιριού, είναι αργόσυρτες και βαθιές, θα μείνουν εδώ για πάντα, έλα, οι θέσεις εργασίας σταμάτησαν να πολλαπλασιάζονται το ίδιο και η δουλειά, η δουλειά τελείωσε, τέρμα τα ψέματα, τέρμα η δουλειά, τέρμα οι εργάτες, έλα να μιλήσουμε, κι άλλο, για όλα, αυτή είναι η ευτυχία της ζωής, αυτής της ωκεάνειας πόλης, από εδώ θα προβάλλει μέσα απ’ τα νερά, απ’ αυτό το ποτάμι, είναι η πόλη της άλλης πλευράς, κοίτα, άκου την, έρχεται, είναι αυτή που έρχεται, αυτή, η συντέλεια του κόσμου, κοίτα, να την, την αναγνωρίζεις, είναι η αδελφή μας, η δίδυμη αδελφή μας, έρχεται, γεια σου, της χαμογελάς, τόσο νέα, τόσο όμορφη, ντυμένη το λευκό της δέρμα, τα πράσινα μάτια της.