Λαθραία και τυχαία ενηλικιωνόμαστε. Αποσπασματικά χτίζουμε τον κόσμο μας. Μέσα από χαραμάδες, κλειδαρότρυπες και παρανοήσεις. Από μισόλογα, ψέματα, ψιθύρους και τιμωρίες. Τοίχο τοίχο, ψαχουλευτά, στο σκοτάδι. Θεατές σε ξένη ταινία, ακατάλληλη για ανηλίκους και χωρίς υπότιτλους, τολμούμε αναλφάβητοι την υπέρβαση της ερμηνείας. Χωρίς λεξικά και εμπειρίες.
Μοναδική μας πυξίδα, ένα γλωσσάρι βιωματικό, ίδιος γονιδιακός χάρτης, περίπλοκος και συναρπαστικός. Αυθαίρετα τα λήμματά του ξεγλιστράνε από τον έλεγχο και τη λογική των μεγάλων, και γίνονται κουπί στις θάλασσες της ακαταληψίας ενός κόσμου όπου τίποτα δεν είναι στα μέτρα των παιδιών.
Οι είκοσι τέσσερις ιστορίες, όσες και τα γράμματα του αλφαβήτου, ανατέμνουν με αφοπλιστική αφέλεια μιαν ελληνική κοινωνία που ζυγιάζεται πάνω από εκκωφαντικές σιωπές και υποβόσκουσες εξάρσεις, με πηδάλιο τη νομοτέλεια του καθωσπρέπει.
