Η ηρωίδα, με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, άλλοτε ρεαλιστικά, άλλοτε ονειρικά ή εμμονικά, ξορκίζει τη μοναξιά και την απουσία με το πάθος για ταξίδια. Από δρόμο σε δρόμο, από λιμάνι σε λιμάνι, από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο και από φυγή σε φυγή, εκπλήσσεται με το αδιανόητο, με το διαφορετικό.
Το άγγιγμα ενός αλιγάτορα στην Αμαζονία, ενός βαρκάρη στην Νταλ του Κασμίρ, την καύση νεκρών στην Ινδία ή των χειρογράφων του Αριστοτέλη σε ένα αβαείο της Δύσης, ακόμα και με τη σαντερία μια νύχτα πανσελήνου στην Αβάνα.
Θα σταματήσει μόνο όταν βρει τη χαμένη βαλίτσα της πάνω από την ίσαλο.
