Από τη μία, ο αντισυμβατικός χαρακτήρα της και η άκρατη σεξουαλικότητά της την οδηγούν να φλερτάρει όχι μόνο με τον έρωτα –κάνοντάς τον επάγγελμα– αλλά και με την ποίηση του θανάτου. Από την άλλη, η εσωτερική ευγένεια, η μόρφωση, οι αξίες με τις οποίες μεγάλωσε συγκροτούν τον άλλο εαυτό της. Είναι τα δύο πρόσωπα της Φλώρας: η όμορφη, η ευαίσθητη, η έξυπνη γυναίκα και το σκοτεινό πρόσωπο του ηδονιστικού τέρατος.
Με φόντο την ελληνική πραγματικότητα από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’60 μέχρι τα μισά του 2010, με όλα τα βασικά κοινωνικά, πολιτικά και ηθογραφικά χαρακτηριστικά της, ο συγγραφέας ακολουθεί την ηρωίδα στις έντονες ψυχολογικές διακυμάνσεις και μεταπτώσεις που την κατακλύζουν. Τη συντροφεύει, την ξεχωρίζει, την πονάει και τη ματώνει, την αναδεικνύει, ώσπου στο τέλος τη λυτρώνει και την οδηγεί στην κάθαρση. Με μία οδυνηρή διελκυστίνδα σπάει το απόστημα και η Φλώρα απελευθερώνεται, βρίσκοντας νόημα στη ζωή και την ψυχή της, με τρόπο που θυμίζει αρχαία τραγωδία.
Μία αφήγηση για την αρχή, τη μέση και το τέλος κάποιων αχαρτογράφητων δρόμων, μονόδρομων ή αμφίδρομων, της καρδιάς και του μυαλού.
