Στο βιβλίο Η κληρονομιά του ελληνισμού της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ ο Θανάσης Θ. Νιάρχος συγκεντρώνει δημοσιευμένα κείμενα, ομιλίες και συνεντεύξεις της κορυφαίας Ελληνίδας βυζαντινολόγου, αποστάγματα της σπουδαίας διαδρομής της στον χρόνο και τους τόπους.
Την επιμέλεια του τόμου υπογράφει ο ίδιος ο Θανάσης Θ. Νιάρχος, ενώ προλογίζουν η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου και η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Ας αναλογισθούμε ότι στον κατά της Ασίας αγώνα που σηκώνει, από καταβολής της, η Ελλάδα, θα πρέπει να προστεθεί αμέσως ως χαρακτηριστικό θεμέλιο της Ευρώπης, έτσι όπως τη ζούμε ως σήμερα, ο χριστιανισμός. Οφείλουμε ακόμη μια φορά να αναγνωρίσουμε τον καθοριστικό ρόλο του ελληνικού πνεύματος και κυρίως της ελληνικής γλώσσας. Του λόγου της φήμης που μιλιόταν, όπως γράφει ο Καβάφης, ώς τα Φράατα και τον Ζάγροπέρα. Θα πρέπει λοιπόν ακόμη μια φορά να επισημάνουμε την ελληνική προτεραιότητα στη θεμελίωση της πνευματικής-θρησκευτικής Ευρώπης, στην άσκηση δηλαδή του χριστιανισμού. Ο κατά Χριστόν βίος, η σωτηριολογική πρακτική, είναι για την Ευρώπη όχι μόνο ενοποιός βάση πνευματικότητας των πληθυσμών της, αλλά και πηγή αστείρευτης καλλιτεχνικής, κυρίως εικαστικής, αισθητικής, έμπνευσης και δημιουργίας».
Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ
(απόσπασμα από την ομιλία της με τίτλο «Ελληνισμός και Ευρώπη» στο Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, 22 Ιουνίου 1994)
«Τα κείμενα της παρούσης έκδοσης, βαθυστόχαστα και αισθαντικά, καίρια και πνευματώδη, πολυδιάσταστα και ουσιαστικά, διαυγή και διεισδυτικά, εξηγούν γιατί η κυρία Αρβελέρ μπόρεσε να κερδίσει θέση στην καρδιά του δύσκολου λαού από τον οποίον προέρχεται και του οποίου τις συντεταγμένες επί δεκαετίες μελετά εστιάζοντας, κατά κύριο λόγο, στα όσα εκτυλίχθηκαν στη διάρκεια των χιλίων περίπου ετών της Βυζαντινής Ιστορίας του».
Από τον πρόλογο της Μαρίας Ευθυμίου
«Γιατί την προσήλωση στο ουσιώδες, με τον δικό της τρόπο, προβάλλει ο λόγος της Αρβελέρ, μια προσήλωση σε έναν ανθρωποκεντρισμό αρχαιοελληνικό και χριστιανικό, προσήλωση σε θεμελιώδεις αρχές και αξίες, μιας ιδιότητας που σπάνια πια επικαλούμαστε της ελληνοσύνης! Όχι βέβαια για να κατακτήσουμε τα έθνη, αλλά για να επανακτήσουμε τον εαυτό μας, αυτόν που έχει ως αληθινή πατρίδα του τη γλώσσα και όσα συναποκομίζουν οι λέξεις της».
