Η φύση, και ειδικότερα τα φύλλα, αποκτούν συμβολικό χαρακτήρα, ενσαρ- κώνοντας τη ροή του χρόνου, τη φθαρτότητα, αλλά και την αναγέννηση. Το «Φθινόπωρο» δεν είναι απλώς εποχή, αλλά ένας υπαρξιακός τόπος, όπου τα συναισθήματα, οι αναμνήσεις και οι ελπίδες συνυπάρχουν. Μέσα από στίχους όπως «Βγες έξω και χόρεψε ανάμεσα στα φύλλα! Άλλωστε μόνο εσύ μπορείς να μάθεις τον κόσμο να χορεύει!», η ποίηση καλεί τον αναγνώστη να συμμετάσχει ενεργά στη ζωή, να νιώσει και να ανακαλύψει τον εαυτό του.
