Στου χρόνου δεν έχεις ενδώσει τη φθορά
Μα κάθε ώρα που περνά ωραιότερο γίνεσαι
Φαίνεται πώς για σένα όχι μόνο η Τύχη, μειλίχια θεότης
Αλλά και η Τέχνη, θυγατέρα της μνήμης, ακόμα ξενυχτά
Και ορθώνει γύρω σου ανυπέρβλητα τείχη
Ο θησαυρός που μέσα σου κρύβεις, άνθος αθέριστο
Όχι, δεν είναι από τον κόσμο αυτό
Άλλο φέγγος σε στολίζει σε διάνυσμα ψυχικό
Κι αν όσα μπόρεσε να δωρίσει η σκέψη
Φαίνονται πενιχρά μπρος στη δική σου χάρη και ομορφιά
Έρχονται πίσω λαμπροί ποιητές και ανέσπεροι στίχοι.
