Ο ουγγρικής καταγωγής Λουίζ Σβαρτς γνώριζε ελάχιστα πράγματα για τον παππού του. Μεγαλώνοντας θα μάθαινε πως είχε διατάξει τον πατέρα του Λουίζ να πηδήξει από το τρένο που τους μετέφερε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου τελικά ο ίδιος βρήκε φρικτό τέλος. Το μόνο που ήξερε ο Λουίζ ήταν πως η μελαγχολία του πατέρα του στοίχειωνε το σπίτι που μεγάλωσε. Ζωντανεύοντας αυτές τις οικογενειακές αναμνήσεις με συγκινητική ειλικρίνεια και ευαισθησία, ο Σβαρτς περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο η κατάθλιψη και το προσωπικό ή οικογενειακό τραύμα μπορούν να στοιχειώσουν τον οποιονδήποτε ψυχισμό. Ακόμα και ατόμων που μοιάζουν ευτυχισμένα ή επιτυχημένα.
Συμπονετικό και τρυφερό, το Δεν έχω ανάσα αποτελεί μια προσωπική ιστορία κληρονομικού τραύματος μέσα από μια οικογενειακή ιστορία δολοφονίας, σιωπής και του διηνεκούς απόηχου του Ολοκαυτώματος από γενιά σε γενιά.
