Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αἰδώ
μεγάλα κ᾽ ὑψηλά τριγύρω μου ἔκτισαν τείχη.
Καί κάθομαι καί ἀπελπίζομαι τώρα ἐδῶ.
Ἄλλο δέν σκέπτομαι: τόν νοῦν μου τρώγει αὐτη ἡ τύχη·
διότι πράγματα πολλά ἔξω νά κάμω εἶχον.
Ἆ ὅταν ἔκτιζαν τά τείχη πῶς νά μήν προσέξω.
Ἀλλά δέν ἄκουσα ποτέ κρότον κτιστῶν ἢ ἦχον.
Ἀνεπαισθήτως μ᾽ ἔκλεισαν ἀπό τόν κόσμον ἔξω.
