Είναι καιρός να λογαριάσουμε τα χρόνια μας
Και να μιλήσουμε με την ψυχή μας σαν να πίναμε νερό
Γιατί αύριο μπορεί και να ’ναι αργά, χωρίς να μπορούμε
Να πούμε πλέον τα δικά μας λόγια, προχθές
Ένα ποίημα μ’ έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια
Και τράβηξε για τη θάλασσα όπως οι νεογέννητες χελώνες
Πιο πέρα το δάσος με τα θαμμένα πεύκα που, δεν μπορούσαν
Να μαζέψουνε το φως του απογεύματος και οι μαυρόγυπες
Δεν βρίσκαν’ τις φωλιές τους και μαύροι κύκνοι το ποτίζανε
Καθώς περνούν τα χρόνια λιγόστεψαν οι φωνές
Του φθινοπώρου, βλέπεις τη θάλασσα με άλλα μάτια
Το αποτύπωμά σου στην άμμο γίνεται βαρύ, όλο και πιο βαρύ