«Πλασμένος «ἐξ ἀοράτου τε καὶ ὁρατῆς φύσεως»3 ο άνθρωπος αποτελεί ενότητα σώματος και ψυχής, γι’ αυτό και η άσκηση της νηστείας θα πρέπει να συναιρεί και τις δύο αυτές φύσεις. Η τάση να αποδίδεται υπερβολική σημασία στους εξωτερικούς κανόνες περί φαγητού κατά έναν νομικίστικο τρόπο, όπως επίσης και η αντίθετη, να περιφρονούνται δηλαδή αυτοί οι κανόνες ως αναχρονιστικοί και περιττοί, πρέπει αμφότερες να αποδοκιμαστούν ως προδοσία της αληθούς Ορθοδοξίας. Και στις δύο περιπτώσεις, η πρέπουσα ισορροπία μεταξύ του εξωτερικού και εσωτερικού χαρακτήρα της νηστείας έχει κλονιστεί.».
