Η φωτογραφία και ο κινηματογράφος, πέρα από τις πρακτικές τους συνέπειες, θα ανοίξουν ένα νέο πεδίο αντιληπτικότητας για την ανθρώπινη συνείδηση. Ο τόμος αυτός συγκεντρώνει τα σχετικά, διάσπαρτα σε διάφορα έργα, κείμενα του Μπένγιαμιν, καθώς και ανέκδοτα κείμενά του. Οι ιδιοσυγκρασιακές ερμηνείες δεν εμποδίζονται από την οπτική του διαλεκτικού υλισμού που υιοθετεί ο συγγραφέας. Κάτι που τονίζει ο Τέοντορ Αντόρνο, συνοδοιπόρος του γερμανοεβραίου φιλοσόφου, ως εξής: "Η αντίληψη του Μπένγιαμιν για την τεχνική δεν είναι κριτική, αλλά ουτοπική. Αυτό που επικρίνει είναι η προδοσία που έγινε κατά την υλοποίηση της ιδέας της τεχνικής. Ως εκ τούτου η προσοχή του Μπένγιαμιν δεν στρέφεται στις δυνατότητες της τεχνικής-αυτές που υπάρχουν σήμερα συνιστούν απλώς μια κάμψη της-αλλά στον χρόνο, στην εποχή που η τεχνική εκπροσωπούσε ακόμη μια δυνατότητα, στην εποχή που το αυθεντικό της ιδεώδες [...] πρόβαλλε ακόμη στον ορίζοντα του μέλλοντος". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)