Οι χώροι της κατάστασης έκτακτης ανάγκης είναι τα πεδία έρευνας αυτού του τόμου. Είναι όλοι εκείνοι οι χώροι όπου η εξαίρεση γίνεται ο κανόνας. Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των πολιτικών κρατουμένων και τα σημερινά προσφυγικά «camps», μέχρι τους αστικούς θύλακες όπου εξορίζονται μέσα στην ίδια τους την πόλη οι χαρακτηρισμένοι απόκληροι της κοινωνίας, και από την ερημοποίηση ολόκληρων περιοχών εξαιτίας ανθρωπογενών φυσικών καταστροφών ή «ειρηνευτικών» επεμβάσεων, έως και την εμπειρία της πρόσφατης καραντίνας, η εξαίρεση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Σκοπός δεν είναι µόνο η ανάλυση της εξαίρεσης, των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της ή των λόγων για τους οποίους αυτή προκύπτει. Αυτό που µας αφορά είναι να ανιχνεύσουμε τους τρόπους που κατοικείται η ίδια η εξαίρεση: Πώς νοηματοδοτούν την εξαίρεση εκείνοι και εκείνες που αναγκάζονται να τη ζουν; Τι είδους αντιστάσεις ή πρακτικές συμμόρφωσης αναπτύσσουν; Τι ρόλο παίζουν οι πραγματικές και οι φανταστικές σχέσεις που συγκροτούν µε τον χώρο της εξαίρεσης και τους «άλλους»;