ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Ημερολόγιο Εφ. Χωροφυλακα Νικολ. Γ. Μπροτζάκη (από Αμνάτο)

2. Οδοιπορικό του έπους 1940 (Δημ. Μαστέλλου)

3. Βιβλίο: Η αποφασιστική Καμπή του πολέμου

4. Ημερολόγιο Κώστα Φρ. Αντωνάκη

5. Το ημερολόγιο του Δασκάλου Στα Αλβανικά βουνά Γιάννης Μπριλάκης

6. Πεζοπορικές περιπέτειες στο Αλβανικό Μέτωπο (Εμμ. Σταγάκης)

7. Στρατόπεδο Λάρισας Τρικάλων 1941 – 1942

8. Ημερολόγιο Βασίλη Φύκια

9. Ημερολόγιο Πολέμου – Κατοχής – Απελευθερώσεως 1940-1944 (Γεώργου Κ. Παππά)

10. 20ος αιώνας ιστορίας των Κρητικών αγώνων, εκτός Κρήτης (Γεωργίου Ι. Παναγιωτάκη)

11. Χρέος στην Ιστορία (Αντώνη Ν. Λίτινα)

12. Κρήτη 1941 Η «παράδοση» από τον Τσώρτσιλ στον Χίτλερ

13. 1940-1941 Ο πόλεμος των Ελλήνων Θάνος Μ. Βερεμης

14. Επαρχία Βιάννου 1940-1945 Γεώργιος Δ. Χρηστάκης

15. Η ελληνική Αντίσταση (1941-1945) και οι Σύμμαχοι

16. Ιστορικό Ημερολόγιο από το Αλβανικό Μέτωπο Νικόλαος Εμμ. Πανακάκης

17. Ελληνοϊταλικός Πόλεμος 1940-1941 Στρατηγού Δ. Μαχα

18. Κρήτη 1941 Η «παράδοση» της από Τσώρτσιλ στο Χίτλερ (Ηλία Φιλιππίδη)

19. Η αποφασιστική καμπή του πολέμου ΛΧ Π.Α. Κυρου

20. Εφοδιασμός Στρατού εις υλικά οπλισμού πυρομαχικών πεζικού 1940-1941 Γ.Ε.Σ

21. Επίτομη Ιστορία του Ελληνοϊταλικού και Ελληνογερμανικού Πολέμου (επιχειρήσεις στρατού Γ.Ε.Σ.)

22. Τρεμπεσίνα Ιωάννου Αναστ. Βερνάρδου

23. Στρατόπεδα Λάρισας Τρικάλων 1941-1944 Η γέννηση του Αντάρτικου στη Θεσσαλία Αντώνη Ι. Φλουντζή

24. Αγώνες και Νεκροί 1940 – 1945 Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού

25. Το V Σύνταγμα Πυροβολικού κατά τις επιχειρήσεις 1940-1941 Δόμνα Μαρινοπούλου

26. Πολιτικό Χρονολόγιο για τη V Μεραρχία Κρητών – Στρατιωτικό Μουσείο Χρωμοναστηρίου Επιμέλεια ΧΚΚΡ Ανχης (ΠΖ-ΕΥ) Εμμανουήλ Μιχελάκης – Διεύθυν…… (ΠΖ) Νικόλαος Σωπασής Φιλόλογος Στρ (ΠΖ) Αλκιβιάδης Αναστασόπουλος Ιστορικός

27. Ιστορία της 5ης ΤΑΞ ΠΖ «V Μεραρχία Κρητών» επιμέλεια Στρατιωτικό Μουσείο Φεβρουάριος 2014

28. 1915 Ο Εθνικός Διχασμός (Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος

29. Εν Γκαιρλιτς 31/12/1917 Ημερολόγιο αιχμαλωσίας του Βενιζελικού αξιωματικού Στυλιανού Κανδυλάκη στη Γερμανία του Κάιζερ.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ

Το βιβλίο «Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ» της 5ης ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ Κρητών 28/10/1940 – 31/5/1941 είναι το τρίτο βιβλίο του συγγραφέα μετά τα δυο πρώτα: ΡΕΘΥΜΝΟ 11 μέρες χωρίς ήττα 20-30 Μαΐου 1941 και οι «ΑΤΑΚΤΟΙ» στο Νομό Ρεθύμνης 1941 – 1945.

Όταν ήμουν Διευθυντής στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπ/σης Ρεθύμνου με επισκέφτηκε ο αγαπητός Γιώργος Σταράκης το 2015 για να διανεμηθεί το πρώτο του βιβλίο σε όλα τα Σχολεία (στις βιβλιοθήκες) με χορηγία της Αντιπεριφέρειας Ρεθύμνου. Τότε κατάλαβα ότι ο συγγραφέας πίστευε στη δύναμη της Ιστορίας και δη στους νέους γιατί όπως είχε πει ο Ευρυπίδης: «Όλβιος όστις Ιστορίας έσχε μάθησιν» δηλαδή: τυχερός – ευτυχής είναι ο άνθρωπος ο οποίος από την Ιστορία διδάχθηκε, πήρε μαθήματα. Αυτό θα φανεί παρακάτω.

Στο δεύτερο βιβλίο του οι «ΑΤΑΚΤΟΙ» παρακολούθησα την παρουσίαση από τους ξεχωριστούς εισηγητές στις 29 Μαΐου 2022 με ξεχωριστά και τολμηρά θέματα. Ο πολύ επιτυχημένος τίτλος του τρίτου βιβλίου του «Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ» ήταν διαρκής με τις μετέπειτα συνέπειες πολλών αγωνιστών σ’ αυτούς και τις οικογένειές τους.

Ο συγγραφέας μου έδωσε βήμα να επιλογίσω το βιβλίο λέγοντάς μου γράψε τι περάσατε, τι λέει η ψυχή σου, μου άνοιξε παράθυρο ο Γιώργος Σταράκης λέγοντάς μου ότι υπάρχουν δυο σοβαροί λόγοι γι’ αυτό αφενός ο θείος μου Ανδρέας Ταξάκης του Γεωργίου έδωσε τη ζωή του στο Αλβανικό μέτωπο για την πατρίδα (σκοτώθηκε πολεμώντας). Φέρω το όνομά του και είναι τιμή μου και είμαι υπερήφανός γι’ αυτόν για τη μέγιστη προσφορά του στη πατρίδα.

Αφετέρου γιατί ο πατέρας μου Κων/νος Γεωργίου Ταξάκης ήταν αγωνιστής του ΕΑΜ Περιστερίου την Κατοχή, μυήθηκε από πολύ δυνατούς ιδεολόγους του ΕΑΜικού Κινήματος και είχε συλληφθεί και κρατήθηκε στο Σ.Σ. Λάρισας με πολλές συνέπειες.

Εγώ θα πω τις μετέπειτα συνέπειες τον μετέπειτα ΓΟΛΓΟΘΑ του πατέρα μου και της οικογένειάς του. Έπρεπε να ειπωθούν κάποτε γι’ αυτό ευχαριστώ τον συγγραφέα για ν’ αναπτύξω από μια άλλη οπτική γωνία μια διαφορετική πτυχή τι θα πει τι τους επιφύλαξε το μετεμφυλιακό κράτος δηλαδή μισαλλοδοξίες, διώξεις και ρεβανσισμό. Πολύς κόσμος βρέθηκε στη γωνία, στην απέξω τελείως με κατάφορες αδικίες.

Θα αναφέρω ορισμένα χαρακτηριστικά πραγματικά γεγονότα. Να μου συγχωρέσετε τη συναισθηματική φόρτιση από τις «αναμνήσεις» όταν προσπαθούσα να μορφωθώ, να σπουδάσω ξεκινώντας τη ζωή μου με τους χειρότερους οιωνούς. Όταν οι «αναμνήσεις» χαλυβδώνουν τη θέληση και το αίσθημα του δικαίου. Όπου υπάρχει θέληση, εκεί υπάρχει και ένας δρόμος. Τα βιώματα και μάλιστα τα παιδικά βιώματα παίζουν τον πιο καθοριστικό ρόλο στο χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου. Θα καταλάβετε γιατί τα γράφω αυτά.

Μετά τη φυγή του από το Σ.Σ. Λάρισας ο πατέρας μου ήρθε στο χωριό του νομίζοντας ότι θα ζούσε και αυτός την απελευθέρωση που τόσο σκληρά πλήρωσε αλλά φευ, τότε άρχισαν οι εφόρου ζωής διωγμοί του και της οικογένειάς του.

Πριν θ’ αναφερθώ στην εξαίρετη οικογένεια του Αριστοτέλη Λέκκα ο οποίος βρέθηκε στο Σ.Σ. Λάρισας όπου ήταν κρατούμενος και ο πατέρας μου. Η οικογένεια του Αριστοτέλη Λέκκα κατάφερε να σπουδάσει και τα τρία του παιδιά, το Γιώργο Λέκκα Πολιτικό Μηχανικό και διακεκριμένο σατιρικό ριμαδολόγο – στιχουργό, τον Σπύρο Λέκκα Πολιτικό Μηχανικό και την εξαίρετη δασκάλα Μαρία Λέκκα σύζυγο του σπουδαίου δασκάλου και ανθρώπου συμπολίτη μας Κώστα Μυγιάκη. Αναφέρομαι στις οικογένειά του χωριού που σε πολύ δύσκολες συνθήκες σπούδασαν τρία τουλάχιστον παιδιά δηλαδή κατάφεραν έναν μικρό άθλο.

Έρχομαι τώρα στις ανελέητες διώξεις στην οικογένεια του πατέρα μου. Ενδεικτικά αναφέρω τα πολλά χρόνια χάσιμο στο Δημοτικό εμένα και σ’ όλα τ’ αδέρφια αν και μετά σπουδάσαμε με τα τρία από τα τέσσερα αδέλφια (Φαρμακοποιός, ΑΣΟΕΕ, μαθηματικός). Ο τέταρτος δυστυχώς πήγε εργάτης στα φοβερά Χυτήρια Buderus της Δ. Γερμανίας τότε και αρρώστησε βαριά, σκέτη τραγωδία. Πήγαμε για ν’ ανοικοδομήσουμε την μεταπολεμική Γερμανία τη χώρα που κατέστρεψε την Ελλάδα στην κατοχή και λογαριασμό δεν θέλει να δώσει.

Δεν είχε ποτέ χαρτί απορίας για εμάς αν και πάμφτωχοι, συνεχώς στα δικαστήρια από τον αγροφύλακα και πάρα πολλές άλλες διώξεις. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι όταν παίρναμε τα ενδεικτικά στην Α΄ και Β΄ τάξη του Δημοτικού στο τέλος της χρονιάς ο μη ακέραιος εκπαιδευτικός όταν πήγαινα (στο τέλος) να μου δώσει και εμένα μου έλεγε «Αντρέα τελείωσαν». Είναι πολλές φορές μέχρι τώρα που σε όνειρα – εφιάλτες βλέπω σαν πραγματικότητα ότι δεν τελείωσα ακόμα το Δημοτικό και το πιστεύω.

Επειδή πρέπει να αναφερθώ και για την τρίτη οικογένεια που σπούδασε άριστα τα τρία από τα τέσσερα παιδιά όπως είπα με πολύ δύσκολες συνθήκες, είναι του Ευθύμιου Αντωνάκη. Τη Σοφία της Παντείου, το Θεοχάρη Πάντειο – Νομική και το Στέφανο Πάντειο – Παιδαγωγική Ακαδημία. Εξαιρετικός Δάσκαλος – Διευθυντής επί εικοσαετία στην Αθήνα σε μεγάλα Δημοτικά Σχολεία, πολύ σημαντικός Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αμαριωτών και Διευθυντής – εκδότης της εφημερίδας «Αμαριώτικης Φωνής» είχε και ο Στέφανος συνέπειες στο Δημοτικό λόγω της ιδεολογίας και της δράσης του πατέρα του. Εγώ πάντως έχω έ αν πολύ καλό φίλο, το Στέφανο.

Στο σπίτι των γονιών μυ η καθημερινή συζήτηση ήταν τα προσκόμματα για την πρόοδό μας στο Δημοτικό (οι συνεχείς απορρίψεις), το περίφημο απορόχαρτο που δεν είχε ποτέ για μας (αν και πολύτεκνη οικογένεια) και τα συνεχή κλητήρια θεσπίσματα για το Αγρονομείο από τον αγροφύλακα για ασήμαντες και αστείες αγροζημίες (π.χ. γιατί τα δύο αρνάκια δεν φορούσαν φίμωτρο στο δρόμο για το χωράφι).

Βρήκα ένα τεράστια αριθμό προστίμων του Δημόσιου Ταμείου από τα κλητήρια θεσπίσματα. Δεν είχε χαρτί απορίας το περίφημο απορόχαρτο από την τριμελή επιτροπή, την τριάδα (αλαρήσε ημάς) των προυχόντων. Μάλιστα ο αντιπρόσωπος του Θεού επί της Γης της Τριάδας όταν ζήτησε χαρτί απορίας για μένα η μητέρα μου της είπε ότι δεν έχει για μας ούτε πρώτη ούτε δεύτερη ούτε τρίτη κατηγορία χαρτί απορίας γιατί λέει ο πατέρας μου ήταν χιαστός νοικοκύρης, είχε βρεθεί ο ειδικός όρος αυτός του κρυφού πλούσιου λέει. Και τούτο γιατί είχε λέει και μια γουρούνα με γουρουνάκια εκτός από τα δυο γαϊδουράκια, λίγες κότες, μια κατσίκα και ένα πρόβατό, Έλεος! Ένα ανελέητο κυνηγητό με απίστευτο αριθμό αγροζημιών κάθε χρόνο. Τι να γράψω και τι ν’ αφήσω και διηγώντας τα να κλαις! Ένας αποκλεισμός.

Οι γονείς μου εργαζόταν ακατάπαυστα στα χωράφια αλλά χρήματα δεν θυμάμαι ποτέ να έχουν και ένα σπίτι που δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα, εγώ το έβαλα όταν διορίστηκα καθηγητής με την Αγία και ευτυχώς κατοχυρωμένη επετηρίδα στην Κρανιά Ελασσόνας καθηγητής (μετά από αγώνες της ΟΛΜΕ).

Τώρα θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:

Φθάνοντας στην Έκτη Δημοτικού κατάφερα να πάρω τ’ απολυτήριο μ’ ένα βαθμουλάκι. Στην απονομή μάλιστα των απολυτηρίων ήθελε να μ’ αποτελειώσει ο μη ακέραιος εκπαιδευτικός. Ήθελε να μαντέψει τι θα γίνει ο καθένας. Εσύ Αντρέα θα γίνεις ένας καλός γεωργός. Το καλός έδειχνε ότι δεν ήμουν παιδί χωρίς μυαλό. Για το γεωργός υπήρχε πρόβλημα, γιατί τότε ήταν ένα πολυβασανισμένο επάγγελμα και χωρίς απόδοση.

Με το πολυπόθητο απολυτηριάκι ήθελα να πάω στην πόλη των Γραμμάτων, το Ρέθυμνο στα σημαντικά Γυμνάσια της πόλης όπως και έγινε. Η αδελφή μου Άννα τότε τελείωνε το Γυμνάσιο Θηλέων Ρεθύμνου και έμενε στο Οικοτροφείο του Παπά Γιάννη Πίτερη (Παιδική Στέγη) του ακέραιου αυτού λεβήτη με τη μεγάλη προσφορά στη δεδομένη εποχή.

Πήγα και εγώ εκεί (εκεί δεν ζητούσαν ούτε απορόχαρτο ούτε χαρτί κοινωνικών Φρονημάτων), ήθελαν παιδιά με θέληση να μορφωθούν την εποχή εκείνη, να σπουδάσουν.

Εδώ πρέπει να πω για την πολύ σημαντική εκδήλωση και τιμή που έγινε στις 18/08/2019 για τον παπά Γιάννη Πίτερη για τον ακέραιο αυτό λεβήτη και την προσφορά του. Συμμετείχα και ήθελα να μιλήσω για την προσφορά και το έργο του. Μίλησα με θέμα: Τι διδαχθήκαμε και ποια η ουσιαστική προσφορά στη ζωή μας της Παιδικής Στέγης (οικοτροφείο) του αείμνηστου παπά Γιάννη Πίτερη και των συνεργατών του στα Γυμνασιακά μας χρόνια στο Ρέθυμνο. Σημαντικός σταθμός για μένα να μορφωθώ και να σπουδάσω ήταν η Παιδική Στέγη.

Μάλιστα συνεργάστηκα με τα εξαιρετικά παιδιά του Ιωάννη Πίτερη όταν ήμουν Δ/ντης στη Δ/νση Δευτεροβάθμιας Εκπ/σης Ρεθύμνου΄

Ο ακέραιος λεβήτης παπά Γιάννης μάλιστα με πάντρεψε ως ιερέας και μου βάπτισε και το πρώτο παιδί. Στην οικογένεια της γυναίκας μου ακούμπησα και κατανόησαν τα βιώματά μου και στη γυναίκα μου οφείλω το ότι κατάφερα.

Πρώτη Γυμνασίου 1ου Γυμνάσιου Αρρένων, πρώτο τρίμηνο με τους κορυφαίους καθηγητές Χρήστο Μακρή αυθεντία Ιστορικός, Μιχάλης Σκούλικας ωραίος Φιλόλογος, Γιάννης Κουμεντάκης ξεχωριστός Θεολόγος. Ενθουσιάστηκα. Μάλιστα στο 2ο τρίμηνο ο κ. Σκούλικας με έβαλε ένα από τους ομαδάρχες σε 7 συμμαθητές μου για να συζητάμε τις ασκήσεις πριν το Σχολείο. Μάλιστα με έβαζε και διάβαζα και τις εκθέσεις μου.

Ο κ. Κουμεντάκης Θρησκευτικά και Φυτολογία πολύ καλά, με αγαπούσε πολύ και ως παιδί της Παιδικής Στέγης. Για τον κ. Μακρή ενθουσιάστηκα με τις ζωντανές γνώσεις του. Πήραν τους βαθμούς του Α΄ τριμήνου οι κηδεμόνες μας από την Παιδική Στέγη και ενθουσιάστηκαν. Μου είπε μάλιστα η αδελφή μου η Άννα ότι είπαν τα καλύτερα λόγια για μένα οι κηδεμόνες, πήρα θάρρος, αυτό ήταν. Μάλιστα οι κηδεμόνες μου είπαν να βοηθώ τους μαθητές της τάξης μου στις ασκήσεις.

Φθάσαμε αισίως στην ΣΤ΄ Γυμνασίου και έπρεπε να καταθέσουμε τα δικαιολογητικά για τις Πανεπιστημιακές Σχολές. Η τριμελής επιτροπή ήταν στο Γυμνάσιο Θηλέων τότε (3ο Λύκειο σήμερα) στον 1ο όροφο στο διάδρομο, δε θα το ξεχάσω ποτέ… Βλέπω τον αείμνηστο καθηγητή μου Ιωάννη Κουμεντάκη (με αγαπούσε πολύ) να με ρωτάει γνωρίζοντας ότι ήμουν φτωχαδάκι (παιδί του Οικοτροφείου) αν θέλω να δηλώσω με υποτροφία για να διοριστώ αμέσως στο Δημόσιο για μια πενταετία υποχρεωτικά (είχε μεγάλη έλλειψη Εκπαιδευτικών τότε) και να σπουδάζω με υποτροφία (χρηματικό ποσό κάθε χρόνο). Προϋπόθεση να μην είχα χάσει τάξη μου λέει. Του λέω έχω χάσει (μου έχει χάσει δυο τάξεις ένας ακέραιος εκπαιδευτικός στο Δημοτικό). Λέει στους δύο συναδέλφους του της επιτροπής επί λέξει «ανήκουστο». Συμπληρώνω τα χαρτιά για τις Σχολές που ήθελα και φεύγω. Λέω από μέσα μου ακόμα δεν είδες τίποτα όπως και πράγματι.

Τελικά προ ενός κακού μύρια έπονται, το κακό τελικά ήταν διαρκές (χάσιμο δύο χρόνων, 8 χρόνια στο Δημοτικό!!!) δεν δικαιούμουν την υποτροφία για τους εκπαιδευτικούς τότε, πήγα πριν την Σχολή στο Στρατό (ήμουν 20 χρονών) και με κάλεσαν με φύλλο πορείας και πήγα τρεχαπετάμενος μη με κηρύξουν ανυπότακτο και ταλαιπωρήθηκα 4 μήνες μέχρι να πάρω αναβολή. Δεν έτρωγα στη Λέσχη της Σχολής αν και πάμφτωχοι, πολύτεκνη οικογένεια σπουδάζαμε 3 παιδιά στο σπίτι (δεν είχε απορόχαρτο).

Στην ΣΤ΄ Γυμνασίου είχαμε μια εξαιρετική ομάδα καθηγητών Μανόλη Τσιριντάνη Μαθηματικά, Μανόλη Τζανακάκη Φυσικοχημεία, Κώστα ΣΤρατιδάκη Φιλολογικά, πέτρο Παπαδάκη Φιλολογικά – Γυμνασιάρχης, Μιχάλης Μαράκης Γυμναστική, Γιάννης Κουμεντάκης Θρησκευτικά.

Στο τέλος της χρονιάς μας ενημέρωσε ο Γυμνασιάρχης εμένα και το συμμαθητή μου (στο ίδιο θρανίο) και συγχωριανό μου Μηνά Χαλκιαδάκη ότι ζητάνε τα Φροντιστήρια Μαντά στην Αθήνα τους δύο πρώτους τελειόφοιτους του Σχολείου να φοιτήσουν ΔΩΡΕΑΝ το καλοκαίρι στα Φροντιστήρια τους στην Αθήνα και πρότειναν εμάς. Η εισήγηση στο Σύλλογο του Σχολείου έγινε για μας τους δύο από τον αείμνηστο συγχωριανό μα Μιχάλη Μαράκη. Οποίος μας έμαθε ως καθηγητής το ευ αγωνίζεσθε, την προσπάθεια και τη θέληση. Η σκέψη όπως μας είπε είναι ότι για μας θα πιάσει τόσο σαν φτωχαδάκια που είμαστε και ως ξεχωριστοί μαθητές και έγινε ομόφωνα δεκτό από όλους τους καθηγητές (Σύλλογος).

Πάω ενθουσιασμένος στην Αθήνα, τότε τ’ αδέλφια μου έμεναν σ’ ένα υπόγειο στην οδό Αλκιβιάδου παράλληλη στην Αχαρνών, ο αδελφός μου εργαζόταν σ’ ένα Φαρμακείο στο Κέντρο και η αδερφή μου σπούδαζε στην ΑΣΟΕΕ . Τους λέω το καλό νέο και πάω την άλλη μέρα στα Φροντιστήρια Μαντά. Φεύ όμως, το ριζικό μου άλλα μου είχε γραμμένα. Με κοιτάζει ο Φρονιστής Μαντάς και αφού του είπα ότι έρχομαι από το 1ο Γυμνάσιο Ρεθύμνου που ζήτησαν τους δυο πρώτους (είχαν εξάλλου απαντήσει από το 1ο Γυμνάσιο) με ρωτάει αν είμαι αριστούχος (αριστούχοι τότε ήταν ένα είδος εν ανεπαρκεία) του είπα είμαστε οι δύο πρώτοι, αυτός μου λέει ότι ζήτησαν τους δύο πρώτους αριστούχους. Εγώ επέμενα και μου λέει επί λέξει «εδώ δεν είναι Φιλανθρωπικό Ίδρυμα». Τότε κατάλαβα τι ήθελαν, δηλαδή την προβολή του Φροντιστηρίου τους με σιγουριά, φαίνεται ότι δεν του γέμισα το μάτι. Το ίδιο είπαν και στον Μηνά Χαλκιαδάκη. Λέω στ’ αδέλφια μου ότι θα διαβάσω μόνος μου, εξάλλου είχαμε προετοιμαστεί μέσα στο Σχολείο (1ο Γυμνάσιο Αρρένων Πρακτικό) ΑΡΙΣΤΑ. Αυτό φάνηκε από τ’ αποτελέσματα, εισήχθησαν στα Πανεπιστήμια με την πρώτη οι 43 από τους 47 που φοιτούσαμε στο Πρακτικό Τμήμα τη χρονιά εκείνη. Μάλιστα ο εξαιρετικός Μαθηματικός Μανόλης Τσιριντάνης μας είχε πιάσει μια απαιτητική Άσκηση στη Γεωμετρία, την είχαμε διδαχθεί και την είχε δώσει μάλιστα και στις Απολυτήριες εξετάσεις. Ο Θεό να τον έχει καλά. Βρισκόμενος στο στρατό με ενημερώνουν ότι πέτυχα στο Μαθηματικό Πατρών και ο αδελφός μου έκανε τις διαδικασίες για να πάρω αναβολή. Πράγματι με τις γραφειοκρατικές διαδικασίες πέρασαν τέσσερις μήνες (Σεπτέμβρης’71 -Γενάρης ‘72) για να πάρω αναβολή. Πηγαίνοντας να παρουσιαστώ στο Πανεπιστήμιο γνώρισα ένα συμφοιτητή από το Ηράκλειο το Μανόλη τον Αγιομυριανάκη, εξαιρετικό άνθρωπο (έχω γράψει γι’ αυτόν ο πρώτος νεκρός του κορωνοϊού στην Ελλάδα). Βλέπω μια ανακοίνωση ότι οι πρώτοι εισαχθέντες σε κάθε τμήμα λαμβάνουν μια Υποτροφία. Είχα εισαχθεί 12ος στο Μαθηματικό Πατρών και ο Μηνάς Χαλκιαδάκης 8ος στο Μαθηματικό Αθηνών. Ήθελε όμως χαρτί απορίας (απορόχαρτο). Ένας πολύ καλός άνθρωπος ο Μανόλης Σκαρσουλής Φοροτεχνικός από τσ’ Αποστόλους Αμαρίου (είχε σπουδάσει πριν την αδελφή μου στην ΑΣΟΕΕ) μας είπε για τις Υ.Δ. του Ν.105/69 προς την Εφορία Ρεθύμνου ότι δεν καταθέτουν οι γονείς μας Φορολογική Δήλωση την προηγούμενη χρονιά λόγω μη εισοδημάτων (έτσι πιστεύαμε ότι θα παρακάμψουμε το χαρτί απορίας του χωριού). Το ίδιο έκανε και ο φίλος μου ο Μηνάς (ενημέρωσαν οι γονείς μου τους γονείς του). Εδώ πρέπει να πω για τον φίλο Μηνά Χαλκιαδάκη ότι ήταν ένας ακέραιος και ικανός συνάδελφος Λυκειάρχης και η σύζυγός του κ. Πόπη Κωτσάκη (συνεργάστηκα 10 χρόνια στο Πειραματικό), ήταν εξαίρετη και άριστη Φιλόλογος με δυο παιδιά, διακεκριμένους επιστήμονες που διαπρέπουν στο εξωτερικό.

Μου έστειλαν δυο Υ.Δ. του Ν.105/69 από την Εφορία και τις πηγαίνω στη Γραμματεία του Πανεπιστημίου Πατρών. Φεύ όμως, αυτοί ήθελαν απορόχαρτο από τον τόπο κατοικίας των γονιών μου. Επέμενα και η υπάλληλος με αυστηρό ύφος μου το ξέκοψε και ότι δεν θα της υποδείξω τη δουλειά της. Λέω από μέσα μου ο Θεός να βάλει το χέρι του. Ο συμφοιτητής μου και φίλος ο άνθρωπος και συναγωνιστής μετέπειτα Μανόλης Αγιομυριανάκης μου γνώρισε ένα συμπατριώτη του από χωριό του Ηρακλείου, παιδί δασκάλου που ερχόταν με ένα σπορ αυτοκινητάκι (του τ’ αγόρασαν οι γονείς του για την επιτυχία του στο Παν/μιο), ήθελε να του δίνω τις σημειώσεις παρακολούθησης να μου δίνει τα κουπόνια του για τη Λέσχη (δηλαδή αυτός είχε χαρτί απορίας). Αυτός έτρωγε σε ταβέρνα αν δεν του άρεσαν τα φαγητά της Λέσχης. Λέω να πω τώρα ότι δεν υπάρχει Θεός ή ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Γιατί όταν σ’ ένα μεγάλο λοιμό και πέθαιναν οι άνθρωποι ρωτούσαν το μεγάλο Φιλόσοφο και Παιδαγωγό Νίτσε που είναι ο Θεός; Τους απάντησε εσείς – εμείς τον σκοτώσαμε. Εδώ θα πω ότι ο άνθρωπος σκοτώνει τη δικαιοσύνη.

Ο Θεός υπήρχε γιατί σε δύο μήνες αφότου πήγα στο Παν/μιο με αναζήτησε ένας χωριανός μου (γνωρίζοντας την ιστορία της οικογένειάς μου) ο οποίος υπηρετούσε με τη σύζυγό του στην Εφορία Πατρών θέλοντας να βοηθώ τα παιδιά τους στα Μαθηματικά και μου βρήκε και άλλα δυο παιδάκια. Με εμπιστεύθηκαν μάλιστα και μου είπαν για την ταλαιπωρία τους, ότι τους είχε κάνει δυσμενή μετάθεση η Χούντα από Εφορία της Αθήνας όπου ήταν το σπίτι τους (έτσι έκανε η Χούντα διασπώντας τους Δημοκρατικούς και δυσαρεστημένους).

Τελειώνοντας το Παν/μιο έπρεπε να κάνω το καθήκον μου προς την πατρίδα. Τότε είχαμε πρόβλημα με την Τουρκία και Κύπρο και υπηρέτησε η σειρά μου άλλες 6 μήνες παραπάνω δηλαδή σύνολο 30 μήνες (2,5 χρόνια). Η στρατιωτική θητεία αναγνωριζόταν αυτοδίκαια για τους άντρες ως συντάξιμα χρόνια μέχρι που ήρθε μια Κυβέρνηση κι ένας Πρωθυπουργός και το έκοψε.

Τελείως άδικο και άνισο στα δύο φύλλα. Τώρα θέλει παρακράτηση 6,7% για κάθε μήνα στο τελευταίο μισθό για αναγνώριση πράγμα τελείως ασύμφορο. Δηλαδή υπηρετήσαμε φαμέγια 2,5 χρόνια τότε.

Ξεκίνησα ως εκπαιδευτικός στη Δ.Ε. το 1979 (διορίστηκα με την Αγία Επετηρίδα και το κόψιμο του χαρτιού Κοινωνικών Φρονημάτων μετά τη Χούντα το 1974). Περιπλανήθηκα στην Ελασσόνα (Διάφορα Γυμνάσια – Λύκεια: Γυμνάσιο Κρανιάς, Λυκειακό παράρτημα Λιβαδίου Ολύμπου τα πιο δυσπρόσιτα δηλαδή μέχρι να πάρω μετάθεση στο Νομό Ρεθύμνου κατόπιν Ένστασης στο ΚΥΣΔΕ του Υπουργείου Παιδείας το καλοκαίρι του 1981. Τ’ αδέρφια μου έμειναν στην Αθήνα την εποχή εκείνη μετά τις σπουδές τους με απίθανες στερήσεις και προσπάθειες ενσυνείδητα έμειναν στην ανώνυμη Αθήνα (άνθρωποι χωρίς ταυτότητα). Εγώ αν και μου έλεγαν και εμένα να πάω στην Αθήνα ήθελα ενσυνείδητα ν’ αποδείξω την μεγάλη αδικία που μου έγινε. Πηγαίνοντας να καταθέσω την ένσταση στο ΚΥΣΔΕ του Υπουργείου Παιδείας βλέπω μια ουρά ατελείωτη. Έρχεται η σειρά μου και αναφέρω στον αιρετό του ΚΥΣΔΕ ότι παραμένω αμετάθετος ενώ διορίστηκαν δυο νέοι (νεοδιόριστοι) στο Ρέθυμνο της ίδια ειδικότητας (Μαθηματικοί). Μου λέει πετάει πέτρες η περίπτωσή σου (αλλά αυτό είναι προεκλογικό το έχουν κάνει σε αναρίθμητους). Επιστρέφω στην Ελασσόνα και περιμένω. Δεν ερχόταν απάντηση και παίρνω τηλέφωνο στο Υπουργείο και μου λένε ότι έγινε δεκτή η ένσταση και έστειλαν το FAX. Περνάει μια βδομάδα και μου λένε το ίδιο, επέμενε ο υπάλληλος ότι το έστειλε. Περνάει ένας μήνας και επιμένει και η Λυκειάρχης μου ότι δεν ήλθε το FAX. Τότε καταλαβαίνω ότι το έστειλε στη Δ/νση που μετατέθηκα, δηλαδή στο Ρέθυμνο αλλά δεν το έστειλαν στην Ελασσόνα από την οποία έφευγα (εκείνη την εποχή εντάξει). Έρχομαι στη Δ.Δ. Ρεθύμνου και παρουσιάζομαι στον επιθεωρητή Οικονομάκη. Αναφέρω ποιος είμαι και μου λέει αμέσως ξεκάθαρα ότι θα περάσω Πειθαρχικό γιατί έλειψα από την Υπηρεσία αδικαιολογήτως ένα μήνα. Λέω μέσα μου καλά πάμε. Του αναφέρω τι είχε συμβεί και του δίνω τη βεβαίωση τους Λυκειάρχη μου κ. Ελένης Παπαδοπούλου (είχα προνοήσει). Κατάλαβα ότι δε με πολυπίστεψε αν είχα συνεννοηθεί με τη Λυκειάρχη μου, πήρε τη βεβαίωση, δεν ξέρω αν την πήρε και τηλέφωνο. Δεν με ξαναενόχλησε. Είχε έρθει βέβαια και η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ.

Εκείνο που με πείραξε αφάνταστα ήταν ότι έφυγα από το Γραφείο του Επιθεωρητή και συνάντησα ένα συνδικαλιστή – αιρετό του ΠΥΣΔΕ των Καθηγητών και με ρωτάει πως μετατέθηκα εγώ τώρα; (κατάλαβα ότι εννοούσε ότι μετατέθηκα με πολιτική παρέμβαση). Του εξηγώ ότι μετατέθηκα με ένσταση στο ΚΥΣΔΕ και για ποιο λόγο. Ότι έχω ταλαιπωρηθεί αφάνταστα και ότι δεν γνωρίζει τίποτε για μένα (μετά από μερικά χρόνια τον είχα Δ/ντη Δευτεροβάθμιας). Την περίπτωση μου αναφέρω μόνο ως διδακτικό παράδειγμα προβληματισμού.

Τελειώνοντας πρέπει ν’ αναφέρω κάτι σημαντικό ακόμα για τον πατέρα μου.

Στο μνήμα κάθε ανθρώπου αναφέρεται το βασικό χαρακτηριστικό του γνώρισμα όπως ξέρουμε.

Στον πατέρα μου αναγράφεται η λέξη του ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥ.

Γιατί ήταν Ασυμβίβαστος σ’ όλη του τη ζωή:

Ασυμβίβαστος στην αδικία

Ασυμβίβαστος στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ασυμβίβαστος και ακέραιος στις ΙΔΕΕΣ του.

ΣΥΜΒΑΤΟΣ όμως απόλυτα με την εργατικότητά του.

Στο σταθμό Χωροφυλακής τον καλούσαν συνεχώς γιατί δεν συνεμορφώθει προς τις υποδείξεις. Δεν υπέγραψε ποτέ δήλωση μετανοίας.

Μόνο λίγο πριν ξεψυχήσει λύγισε και μου λέει «Αντρέα μην ανακατευτείς με τα κόμματα».

Κατανοητό απόλυτα με όσα ανήκουστα πέρασε αυτός και η οικογένειά του και δεν ήθελε να τα ξαναπεράσω και εγώ με τα ξαναεμφανιζόμενα πολιτικά πάθη.

Διαβάζοντας με προσοχή όλα τα προηγούμενα εξηγείται απόλυτα γιατί οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί όταν υπηρετούσα με εμπιστεύτηκαν πρώτο σαν αιρετό στο ΠΥΣΔΕ, πρώτο σαν Πρόεδρο της ΕΛΜΕ Ρεθύμνου και με εμπιστεύτηκαν με μεγάλη εκτίμηση οι Δ/ντες και Υπ/ντες στην επανεκλογή μου ως Δ/ντης Δευτεροβάθμιας.

Ρέθυμνο 24/08/2023

Με εκτίμηση

Αντρέας Ταξάκης

Επί τιμή Δ/ντης Δευτεροβάθμιας