οποίων γράφτηκε και η Παγίδα, θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει
πως είναι τα πιο «συμπυκνωμένα» και τα πιο δραματικά. Στην
τελευταία αυτή περίοδο, ο πόλεμος και ο θάνατος γίνονται οι
ρυθμιστές τόσο της ανθρώπινης όσο και της συγγραφικής
συνθήκης. Ήδη από το 1934 ο Bove είναι μέλος της
αντιφασιστικής οργάνωσης CVIA, της οποίας προΐστανται
γνωστοί διανοούμενοι της αριστεράς, μεταξύ των οποίων και ο
φιλόσοφος Alain. Ο Χίτλερ και οι εθνικοσοσιαλιστές έχουν
πλέον, χάρη στον εξουσιοδοτικό νόμο του 1933, την εξουσία στα
χέρια τους· η Ευρώπη κλυδωνίζεται, η ελευθερία της απειλείται.
Το 1936, άρρωστος και απογοητευμένος, θα γράψει στο
Ημερολόγιό του: «[…] είμαι μόνος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου,
όπως ακριβώς τον Νοέμβριο του 1916. Με μια διαφορά όμως:
τώρα είμαι σαράντα ετών. Κοιτάζω το παρελθόν, γιατί τώρα αυτό
είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου. […] Πιστεύω πως το
πιο τραγικό στη ζωή μας είναι αυτό το τείχος που, καθώς γερνάμε,
μας κλείνει όλο και πιο πολύ. Σιγά σιγά το προσωρινό γίνεται
μόνιμο…»
Ο καμβάς της λαβυρινθώδους πλοκής της Παγίδας είναι η ίδια η
Ιστορία πάνω στην οποία ο Bove χτίζει ένα πολιτικό-υπαρξιακό
θρίλερ, γεμάτο ανδρείκελα παγιδευμένα στα πλοκάμια του
φασισμού, έρμαια μιας απέραντης και απελπιστικής μοναξιάς.
