Στον Οδυσσέα και στον Κιχώτη, σε δύο σκύλους που γαβγίζουν, ξύνονται, μαλώνουν, γλείφονται, παίζουν και… μιλούν ανθρώπινα μεταμορφώνονται ο Ιβάν Σβιτάιλο και ο Πίτερ Ραντλ.

Ο Κιχώτης είναι άυπνος, νηστικός, ακίνητος πολλά μερόνυχτα έξω από την είσοδο των επειγόντων περιστατικών ενός νοσοκομείου της πόλης. Εκεί τον βρίσκει ένα βράδυ ο Οδυσσέας… ή αλλιώς Μπέικον, ή Πασάς, ή Ζορό, ή Μήτσος, έχει πολλά ονόματα αυτός. Οι δυο τους δεν έχουν τίποτα που να τους συνδέει εκτός από το γεγονός… ότι είναι και οι δύο σκύλοι! Και… μιλάνε. Βλέπουν νοσοκόμους και ασθενείς. Βλέπουν ζωντανούς και νεκρούς. Και περιμένουν. Κάποιον περιμένουν. Ίσως τον Γκοντό… Ίσως τον Άνθρωπο…

Κιχώτης: «Η φιλία θέλει ειλικρίνεια, ευγένεια, αγάπη. Να χαίρεσαι με τη χαρά και να δυστυχείς με τη δυστυχία του φίλου σου. Αυτό είναι το γέννημα, η αφετηρία, η πρώτη ύλη. Μετά έρχονται και τα φαγοπότια, ναι. Κι όταν τα φαγοπότια ακολουθούν όσων σου είπα, τότε προσφέρουν ευφορία. Αν όχι, τότε δεν χορταίνουν και δεν ξεδιψούν, κατάλαβες;».