Οι στίχοι που εμπεριέχονται στο Ημερολόγιο της Γάζας δεν είναι τίποτε άλλο πάρεξ αυτό που απαντούσε ο Νίκος Καρούζος στη «διερώτησή του για να μην κάθεται άεργος»: ενθύμια φρίκης. Είναι, επίσης, μια απόπειρα διάψευσης εκείνης της κλασικής απορίας του Αντόρνο για την ποίηση μετά το Άουσβιτς (και τη Γάζα, συμπληρώνουμε). Και ταυτόχρονα, μια ίσως «άτεχνη» (το λέει, εξάλλου, και ο τίτλος του φιλόξενου και φιλότεχνου εκδοτικού οίκου που τα δεξιώθηκε) προσπάθεια επαλήθευσης εκείνου του μότο του Μπέρτολτ Μπρεχτ στη δεύτερη σειρά των Svendborger Gedichte:
Στους σκοτεινούς καιρούς
θα τραγουδάνε ακόμα;
Ναι, θα τραγουδάνε ακόμα.
Για τους σκοτεινούς καιρούς.
