Aυτός θέλει μια φιλενάδα και βρίσκει καρδιά που αγαπάει αληθινά. Βρίσκει σ΄ αυτήν μια γυναίκα με την πλούσια ομορφιά με χίλιες ενσαρκώσεις που πάντα ανανεώνεται. Εκείνη είναι γι’ αυτόν μια σκέτη φλόγα πάντα η ίδια. Αυτός θέλει μίαν απόλαυση κι αυτή του προσφέρει τον έρωτα. Μόνο εκείνη προσπαθεί να του προσφέρει το άπειρο. Αυτό φαίνεται καθαρά από τις ίδιες τίς εξομολογήσεις της Μαρσελίνας. Τον έπιασε φόβος μπροστά στην απεραντοσύνη του έρωτά της, γιατί σ' αυτήν που δεν γνώρισε παρά μόνο στερήσεις, που ποτέ δε χάρηκε ως τότε στη ζωή, η ευαισθησία είναι όλος ο κόσμος της που τον απλώνει μέχρι το άπειρο. Το μόνο της μέτρο στον έρωτα είναι η υπερβολή. Πάντα φλογερή κάθε λέξη, κάθε κίνησή της φλογίζει την ύπαρξή της. Απαντάει με δάκρυα σ' έναν άτονο πόθο – με δάκρυα χαράς με λυγμούς απελπισίας. Τα δάκρυα γι' αυτήν, είναι η μοναδική γλώσσα της αγάπης. Ο εραστής της, ο ψυχρός Λοβελάν, πάντα, τη βλέπει με μάτια δακρύβρεχτα στο πρόσωπο που ανατριχιάζει, του απαντάει μ’ έναν τρόπο πάντα τον ίδιο: Στον έρωτα δεν προσέφερα παρά μονάχα δάκρυα. Μαρσελίνα ΝΤ.Β.