Εἶναι κοινὸς τόπος ὅτι ὁ καλούμενος δυτικὸς πολιτισμὸς ἔχει τὶς ρίζες του στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ὅσο καὶ ἐὰν αὐτὸ δὲν εἶναι ἐμφανὲς ἀρχικὰ στὶς μυστηριακὲς πρακτικὲς καὶ τελετουργίες. Ἔτσι, κάποιος ποὺ ἐμβαθύνει καὶ μελετᾶ ἀνακαλύπτει ὅτι τὸ ἀρχέτυπο τοῦ θνήσκοντος καὶ ἀναστάντος θεοῦ, κυρίαρχο στὴ Ἑλληνικὴ Θεολογικὴ ἀντίληψη ἀλλὰ καὶ πρακτική, εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἐπαναλαμβάνεται καὶ υἱοθετεῖται ἀπὸ νεότερες θρησκεῖες, μὲ ὅποιες διαφοροποιήσεις, ποὺ ἐνέχει ἡ ἀντιγραφή.
Σκοπός, λοιπόν, αὐτοῦ τοῦ βιβλίου εἶναι νὰ καταδείξει καὶ νὰ ἀποδείξει τὴν Ἑλληνικὴ προτεραιότητα, μέσα ἀπὸ τὶς πηγές, παραθέτοντας τὰ στοιχεῖα ἐκεῖνα ποὺ ἀφοροῦν στοὺς θνήσκοντες καὶ ἀναστάντες Θεοὺς τῶν Ἑλλήνων. Ὁ Ἄδωνις, ὁ ὡραῖος νέος ποὺ ἀγάπησε ἡ Ἀφροδίτη καὶ ἡ Περσεφόνη, ἀναδύεται μέσα ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες λυρικὲς πηγές, ποὺ ἀναπαριστοῦν τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀνάστασή του μὲ τρόπο γλαφυρὸ καὶ μοναδικό, παρέχοντας μιὰ γεύση τῶν ἀρχαίων τελετῶν καὶ τελετουργιῶν ποὺ ἐτελοῦντο κατὰ τὴν λατρεία του. Ὁ Ἄττις, Ἑλληνικὴ Θεότης τῆς Ἑλληνικῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ποὺ τὸν ἀγάπησε ἡ Μεγάλη Μητέρα Θεὰ Κυβέλη-Ρέα, πεθαίνει αὐτο- ευνουχιζόμενος καὶ ἀνασταίνεται, ἐπιστρέφοντας ὡς πάρεδρος τῆς Μεγάλης Μητέρας. Ὁ Ὄσιρις, ὁ Ὅσιος καὶ Ἱερός, κατὰ τὸν Πλούταρχο, ὁ Ἅδης- Διόνυσος, σύζυγος τῆς Ἴσιδος, Ἰσίας-Ἑστίας, πεθαίνει ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ ἀδελφοῦ του καὶ ἀναγεννᾶται μὲ τὴν βοήθεια τῆς συζύγου του καὶ τοῦ γιοῦ του Ὤρου. Ὁ Διόνυσος, ὁ γιὸς τοῦ Διὸς καὶ τῆς Περσεφόνης, ὁ Ζαγρεύς, διαμελίζεται ἀπὸ τοὺς Τιτάνες, πεθαίνει καὶ ἀνασταίνεται, σύμφωνα μὲ τὴν ὀρφικὴ παράδοση, μὲ μιὰ νέα ὑπόσταση. Ἡ Περσεφόνη, ἡ Κόρη τῆς Δήμητρος καὶ τοῦ Διός, δὲν πεθαίνει ἀλλὰ ἡ ἁρπαγή της ἀπὸ τὸν Πλούτωνα ποὺ σύζυγό του τὴν θέλει, εἶναι μιὰ κατάβαση στὸν Κάτω Κόσμο. Ἐκεῖ παραμένει τέσσερις μῆνες καὶ μετὰ «ἀνασταίνεται», ὅταν ἐπανέρχεται στὰ οὐράνια δώματα νὰ διαμείνει καὶ νὰ συναντήσει τὴν μητέρα της γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους ὀκτὼ μῆνες.