Ἕνας εὐσεβὴς πόθος ποὺ διακατεῖχε ὅλους ὅσοι κατὰ καιροὺς ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν προϊστορία τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Θρησκείας, φαίνεται ὅτι πραγματώνεται, καὶ μάλιστα πέρα ἀπὸ κάθε προσδοκία. Ἡ παρουσία καὶ δράση τῆς αἰνιγματικότερης θεϊκῆς φυσιογνωμίας, τοῦ Διόνυσου, ποὺ συγχρόνως εἶναι καὶ ὁ κύριος ἐκφραστὴς τοῦ λαϊκότερου θρησκευτικοῦ βιώματος στὴν Ἑλλάδα τῶν κλασικῶν χρόνων, ἐξακριβώνεται πλέον μὲ ὁριστικὸ τρόπο στὴν θρησκεία τοῦ ἔνδοξου καὶ ἡρωϊκοῦ παρελθόντος τῆς χώρας, δηλ. τῆς μινωμυκηναϊκῆς ἐποχῆς. Εἶναι σαφὲς πιὰ ὅτι ὁ θεὸς Διόνυσος ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία τῆς θρησκευτικότητας τῶν χρόνων ποὺ προηγήθηκαν τῆς λεγόμενης «Σκοτεινῆς Περιόδου». Ἕνα ἐπίσης σημαντικὸ γεγονός, ἴσως τὸ σπουδαιότερο, εἶναι ἡ διαπίστωση μιᾶς Βασικῆς Θρησκευτικῆς Ἀρτηρίας, ποὺ συγκροτεῖ καὶ διαχρονικὰ διαπερνᾶ τὴν θρησκευτικὴ συνείδηση τῶν κατοίκων τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου. Τί σημαίνει αὐτό; Χωρὶς ἴχνος ὑπερβολῆς, θὰ μποροῦσε νὰ διατυπωθεῖ ὅτι τὰ θρησκευτικὰ ἰδεώδη τῶν Ἑλλήνων, ἀπὸ τὴν μινω-μυκηναϊκὴ ἐποχὴ ἕως σήμερα παρέμειναν σχεδὸν τὰ ἴδια.