Γράφει η Ελένη Γκίκα // Γιάννης Παλαβός «Το παιδί», εκδ. Ίκαρος, σελ. 80 Δεκαεπτά ιστορίες γλυκόπικρες για την ανθρώπινη τραγωδία. Ξεκινώντας από το Βελβεντό, την πατρίδα του και τους ανθρώπους του, τον ανεκδιήγητο Νίκο Τσούμπα («Νίκος Τσούμπας»), συνομιλώντας σουρεαλιστικά με τη νεκρή γιαγιά, παρακολουθώντας έναν υπάλληλο γραφείου να ζει ως συρραπτικό, επιχειρώντας μια τρυφερή εξομολόγηση σε κάποιον συνταξιούχο Γιώργο που μάλλον είναι ο πατέρας, αγγίζοντας όλες τις διακεκαυμένες ζώνες της πικρής ζωής με την επίφαση του κωμικού, ένας κλαυσίγελως μιας άλλη τρυφερής και γενναίας θεώρησης του τραγικού αινίγματος της ζωής, αυτής της υπέροχα ακατανόητης που δεν κατάλαβε ποτέ κανείς «ούτε γι’ αστείο». Γιάννης Παλαβός «Το παιδί», εκδ. Ίκαρος, σελ. 80 Δεκαεπτά ιστορίες γλυκόπικρες για την ανθρώπινη τραγωδία. Ξεκινώντας από το Βελβεντό, την πατρίδα του και τους ανθρώπους του, τον ανεκδιήγητο Νίκο Τσούμπα («Νίκος Τσούμπας»), συνομιλώντας σουρεαλιστικά με τη νεκρή γιαγιά, παρακολουθώντας έναν υπάλληλο γραφείου να ζει ως συρραπτικό, επιχειρώντας μια τρυφερή εξομολόγηση ... >>>

Είχα διαβάσει Το παιδί στην πρώτη του έκδοση, για καθαρά τεχνικούς λόγους όμως δεν είχα γράψει κάποιο κριτικό κείμενο γι’ αυτό. Η ευκαιρία μού δίνεται τώρα με την επανεμφάνισή του, αυτή τη φορά από τις Εκδόσεις Ίκαρος. Γιατί πραγματικά αγάπησα το συγκεκριμένο έργο πάρα πολύ, τόσο για τον νατουραλιστικό χαρακτήρα του όσο και για την εξαιρετική του εκφορά, μια εκφορά που μας ταξιδεύει εκτός των τειχών, των άσχημων πολυκατοικιών, των αμέτρητων αυτοκινήτων, της παντελούς έλλειψης πρασίνου, των ψεύτικων σχέσεων, της άγευστης ψυχαγωγίας, των ταπεινών –από άποψη αξίας– κοινωνικών επαφών. >>>