«Αρχίζει το µατς» ήταν ο τίτλος εκποµπής, έγινε τραγούδι, ήταν εγερτήρια φράση µετά το κυριακάτικο τραπέζι: να σηκωθείς όπως-όπως να προλάβεις το µατς. Γιατί τότε οι αγώνες ξεκινούσαν µεσηµέρι. Μετά, στην πλατεία πλάκα, πρόγκα, πειράγµατα µε νικητές και ηττηµένους στο ίδιο τραπέζι να κερνούν τα ούζα. Ήταν η λαϊκή γιορτή της Κυριακής τότε το ποδόσφαιρο.
Τώρα έχει γιγαντωθεί το άθληµα. Έχει καβαλήσει σύνορα και «παίζει» σε µεγάλα, τροµακτικά και άπιαστα από το νου χρηµατικά ποσά. Μα όσο και να το ελέγχουν τα ισχυρά µπλοκ συµφερόντων, λόγω της δυναµικής του, συνεχίζει να είναι λαϊκή γιορτή σε κάθε γωνιά του κόσµου. Αν ξύσεις κάτω από την γκλαµουριά θα βρεις ακόµη κάτι από τον αρχικό του ροµαντισµό: παίκτες, προπονητές, φιλάθλους να αναζητούν την αρχική οικεία ηδονή που πληµµύριζε γειτονιά κι εξέδρες. Το άλλο ποδόσφαιρο. Αυτό που θα µπορούσε να γίνει γέφυρα µε την ποίηση, µε την τέχνη.
Έναν τέτοιο δρόµο προσπάθησαν να βαδίσουν δυο φίλοι, παλιοί ποδοσφαιριστές, στην Καισαριανή. Τα βήµατά τους, καθώς και άλλες αντίστοιχες προσπάθειες, καταγράφει ο Θανάσης Σκρουµπέλος. Όχι από νοσταλγία, αλλά από διάθεση να παραµείνουν ζωντανά τα όνειρα των εραστών του καλού ποδοσφαίρου.
