Ο Στραβομούτσουνος

Όνειρο Ηλεκτρονικής Νύχτας

Το τρελό τρελό ταξίδι του Αϊνστάιν

Το παραμύθι που δεν το ’λεγε κανείς

Και ζήσαν αυτοί καλά;

Μετά την πολύ θετική ανταπόκριση γονιών, εκπαιδευτικών αλλά και, γενικότερα, ανθρώπων που αγαπούν το Θέατρο και τα Παιδιά, προς τα τρία πρώτα βιβλία «ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ… ΕΞΥΠΝΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ», έρχεται τώρα και το 4ο.

Στα τρία προηγούμενα συγκεντρώθηκαν όλες οι διασκευές μου για παιδιά πάνω σε κλασικά θεατρικά έργα για ενήλικες –από τον Αριστοφάνη και τον Σαίξπηρ μέχρι τον Λόρκα και τον Μπρεχτ.

     Στο βιβλίο αυτό θα βρείτε όχι πια διασκευές, αλλά δικά μου, πρωτότυπα έργα για παιδιά, που έγραψα και ανέβασα, όταν αισθάνθηκα ότι η προηγούμενη θητεία μου σ’ αυτό το ευαίσθητο και δύσκολο είδος με είχε εξοπλίσει με τα απαραίτητα εφόδια.

      Θα ήθελα να τονίσω ότι το Θέατρο για παιδιά, το Θέατρο γενικά, η Τέχνη γενικότερα, είναι εκφάνσεις της κοινωνικής οργάνωσης του ανθρώπινου είδους σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Ο κοινωνικός ρόλος και προσανατολισμός κάθε έλλογης ανθρώπινης δραστηριότητας είναι δεδομένος.

Υπάρχουν βέβαια (και δεν είναι καθόλου μοντέρνες, είναι παμπάλαιες) απόψεις που θέλουν την Τέχνη απολίτικη, αστράτευτη, «καθαρή», ατομική, αδιάφορη για τις κοινωνικές συγκρούσεις, αναίσθητη στις ανάγκες των ανθρώπων ως σύνολο. Οι απόψεις αυτές δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να συγκαλύπτουν την πολιτική θέση των εκφραστών τους, τη στράτευσή τους με τη μεριά εκείνων που δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα. Να μείνουν όλα όπως είναι. Να μην εξελιχθεί η κοινωνία. Το Θέατρο για παιδιά δε μπορεί να μένει έξω από τη γενικότερη εξέλιξη της Κοινωνίας.

     Όπως υπάρχουν καλλιτέχνες και έργα τέχνης που συμβάλλουν με τον τρόπο τους στη βελτίωση του Ανθρώπου και άλλοι που προσπαθούν από συμφέρον ή από άγνοια να καθυστερήσουν αυτή τη βελτίωση, έτσι υπάρχει και θέατρο για παιδιά που θέλει αυτά τα παιδιά να γίνουν, μεγαλώνοντας, σκεπτόμενοι πολίτες, αλλά και θέατρο για παιδιά που τα θέλει τηλεκατευθυνόμενα ρομποτάκια και αστόχαστους πελάτες.

Γιάννης Καλατζόπουλος