Οι πρωταγωνιστές των ιστοριών έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν για τη ζωή τους. Στάθηκαν με ειλικρίνεια και εντιμότητα ενώπιος ενωπίω με τον ίδιο τους τον εαυτό, αποδέχτηκαν πως υπάρχει κάποια δυσκολία, αναγνώρισαν τον εαυτό τους ως μέρος του προβλήματος (και της λύσης βέβαια), ντράπηκαν, αλλά ξεπέρασαν την ντροπή· φοβήθηκαν, αλλά πήραν τον φόβο τους παραμάσχαλα και τον έφεραν στη θεραπεία· αναζήτησαν την ελπίδα της επίλυσης.
Από τη στιγμή που θα βρεις το θάρρος να καθίσεις στην καρέκλα του θεραπευόμενου, θα ακούσεις πολλές ερωτήσεις, θα θέσεις τις δικές σου, μα κυρίως θα αναζητήσεις τις απαντήσεις. Και σε κάθε συνεδρία θα έρχεσαι αντιμέτωπος με την ερώτηση-κλειδί: Πώς νιώθεις με αυτό; Μια ερώτηση που σε καλεί να αναγνωρίσεις τα συναισθήματά σου. Αυτά που πιθανότατα είναι καλά θαμμένα. Είναι η ερώτηση που σε τοποθετεί μπροστά στον αόρατο καθρέφτη της θεραπευτικής διαδικασίας για να δεις μέσα σου με ειλικρίνεια. Μια ερώτηση με άπειρες πιθανές απαντήσεις. Απλή και σύνθετη συνάμα. Για να αρχίσεις να μιλάς για όσα νιώθεις.
